Treinverhalen van een forens

Het is al wel een hele poos geleden, zo rond midden jaren negentig vorige eeuw. Maar met de recente stroomstoring in Amsterdam moest ik even terugdenken aan dit historisch moment…

‘Dus u weet het zeker hè, deze trein rijdt echt naar Doetinchem ?’, vroeg ik de machinist die naast zijn cabine op het perron stond.
‘Ja meneer, deze trein gaat naar Doetinchem. En ik zou maar snel instappen, want ik ga nu rijden’. Hij verdween grotendeels in de machinistencabine en alleen zijn hoofd-met-pet stak nog naar buiten, wachtend op het definitieve signaal van vertrek.

Ik keek ondertussen nog één keer naar de trein, nogmaals naar het aankondigingsbord en uiteraard naar mijn medepassagiers waarvan ik er vanwege mijn dagelijkse reis van Doetinchem-Arnhem en terug, een aantal van gezicht kende.

Terwijl ik naar binnen dromde en plaats nam bij het raam vroeg ik mij af wat ik tijdens mijn recente vakantie had gemist. Nee, ik had geen werkzaamheden aan het spoor ontdekt, er waren geen verlengkabels uitgerold en nee, het had niet in de krant gestaan.

Dan bleef er nog maar één theoretische mogelijkheid over: Een nieuwe manier van rijden oftewel met driehonderd kilometer per uur een aanloop nemen en de trein vervolgens vanaf Zevenaar uit laten rollen tot op het station in Doetinchem.
‘Geloof je het zelf ?’, vroeg ik.
‘Nee’, zei mijn hoofd.

Het fluitje ging en zacht zoemde de trein weg uit Arnhem om via Duiven naar Zevenaar te sporen. Heerlijk zo’n elektrische trein. Geen kabaal, geen geschud of getril en geen stank van de vaak over-gestookte diesels. Lekker comfortabel. Op zo’n moment bedenk je je dat het wonen in de Achterhoek toch ook wel zijn beperkingen heeft als je daags met zo’n vooroorlogse veewagen moet forensen. Maar goed, dit was prima en dus even genieten.

Toen we een korte tijd later Zevenaar binnenreden, afremden en stopten keek ik nieuwsgierig uit het raampje en vroeg mij af wat er nu ging gebeuren. Aan de andere kan van het perron ontdekte ik mijn oude vertrouwde diesel die klaarstond om te vertrekken. Ik rukte mijn tas uit het bagagenet, struikelde door het gangpad en verliet met razende vaart de trein om heel snel in de andere te stappen.

Net op tijd want toen ik binnen was ging de fluit en sloten de deuren. Ik keek nog even snel of meer mensen mijn voorbeeld hadden gevolgd, maar het gemiddelde passagiersgehalte leek niet bijster snugger. Men bleef gewoon zitten en wachten. Totdat…

‘Dingdong…. De passagiers die om 16:46 zijn aangekomen uit Arnhem en verder willen reizen naar Doetinchem met eindbestemming Winterswijk, moeten overstappen naar het andere perron waar uw vertrouwde dieseltrein klaarstaat om te vertrekken in de richting Didam, Wehl, Doetinchem de Huet en Doetinchem’.

Ik zag op hetzelfde moment hele volksstammen uit de elektrische trein sprinten, maar helaas… Op dat moment kwam de diesel in beweging en had men het nakijken. Toen ik even later de kaartjesknipper vroeg waarom hij zo snel was vertrokken en hij niet even had kunnen wachten haalde hij zijn schouders op.

‘Als je als passagier denkt elektrisch van Arnhem naar Doetinchem te kunnen reizen, dan zal je echt nog een poosje moeten wachten. En dat staan ze nu te doen. Uw kaartje alstublieft’.

Ik denk zelf dat deze conducteur anno 2017 alleen nog elektrische rondjes om de kerk draait. Maar dan wel met zijn speelgoedtrein thuis. Ik heb hem nooit meer gezien.

Bart

Copyright Brompot 2017

Powered by WPeMatico