Onlangs had ik een snoertje nodig om verbinding te leggen tussen een onzinnig apparaat en mijn computer. En aangezien ik in de buurt was van de Doetinchemse mediamarkt, besloot ik deze voor mij nog altijd heilige grond te betreden. Het bezoekje duurde overigens maar vijf minuten want het onzinnige snoertje werd voor een onzinnige prijs aangeboden. Tja, hoe zegt de mediamarkt dat altijd ? “Ik ben toch niet gek ?”
Overigens: de heilige grond betrof het voormalige postkantoor waar ik eind jaren zeventig van de vorige eeuw aan het PTT loket de kost verdiende.
Onlangs had ik het er nog met een oud collega over. Ik kwam hem toevallig tegen bij café Jansen en het werd al snel een gezellige “oude koeien” ontmoeting. Het opdreggen van “mooie” verhalen zoals over de plaatselijke dorpsgekken die daags in de hal stonden. En over mevrouw huppeldepup die zomers zo schaars gekleed was dat ze bij wijze van spreken met haar boezem een handtekening kon zetten.
En ja, er kwam ook een voor mij wat pijnlijker onderwerp aan de orde: De filatelist…
In ons land kennen we het fenomeen “verzamelaars”. Dat zijn mensen die als hobby van alles verzamelen. Zo heb je verzamelaars van speldjes, voetbalplaatjes, mensen die een hele avond naar een sigarenbandje kunnen staren. Je kunt het zo gek niet bedenken of het wordt verzameld. Het zijn in mijn ogen mensen met een zogenaamde “prettige tik”.
Maar er bestaat ook een andere categorie. Niet met een tik, maar met een dreun. Dat zijn de filatelisten. In de volksmond beter bekend als de postzegelverzamelaars. En die zijn gevaarlijk. Tenminste, voor een lokettist van het zogenaamde filatelie loket.
In Doetinchem was dat speciale loketje één keer per maand open en wel op de woensdagavond tussen zes en acht. Dan kwamen ze achter hun plakboeken vandaan om op het postkantoor precies dát zegeltje te kopen die ze nog misten. Ik vond het de meest verschrikkelijke “dienst” en meestal “verkocht” ik hem aan een collega die zelf met een dikke dreun rondliep.
Toch moest ik ook zelf een keer. Dat was op het moment dat het net bekend was geworden dat er hier en daar een zegel met de beeltenis van toenmalig vorstin Juliana een misdruk vertoonde. Ze had een oorring en die zegels waren zeldzaam en dus geld waard. Het gevolg: er kwamen hordes fanaten het kantoor binnen stuiven.
Bij de derde klant ging het al goed mis. De man was zo gestoord dat hij mijn postzegelmap met een waarde van enige duizenden guldens uit mijn handen trok en zelf begon te scheuren. Eén seconde later had ik hem bij zijn stropdas en trok hem half over de balie. En toen ging er iets goed mis…
Onder de balie bevond zich een pedaal voor het stil alarm. En blijkbaar heb ik er in de commotie tegenaan getrapt.
Hoe dan ook: nog geen vijf minuten later stoof er onbedoeld een peloton politie met getrokken pistool het postkantoor binnen en dwongen iedereen alles los te laten en vooral de handjes op te steken.
De volgende ochtend heb ik een gesprek gehad met mijn directeur en er werd in mijn richting een ongekend stevige disciplinaire maatregel genomen:
Ik mocht niet meer achter het filatelistenloket.
Bart
Copyright Brompot maart 2017
Powered by WPeMatico
Leave a comment
Je moet inloggen om een reactie te kunnen plaatsen.