‘Goedemorgen meneer, wat kan ik voor u doen ?’, vroeg een in een keurig grijs overhemd gestoken receptionist met een meer dan professionele vriendelijkheid. Hij zat achter een lange, iets opgehoogde balie zodat hij precies op ooghoogte met de klant vóór de balie kon communiceren.

Daar moest ongetwijfeld over zijn nagedacht, bedacht ik mij. Een balie-ontwerper die samen met een marketingdeskundige had onderzocht hoe de klant zo strak mogelijk kon worden benaderd.

Hij zat met zijn neus strategisch schuin achter een beeldscherm, zodat hij tegelijkertijd zowel het klantbelang als het bedrijfsbelang kon dienen. Vast ook over nagedacht.

‘Goedemorgen. Mijn naam is Vlasblom en ik heb een probleem. Recent heb ik hier een auto gekocht en die is niet goed. Er zit namelijk een kraak in de binnenspiegel. En ik wil het nu graag opgelost zien want ik raak er helemaal gestoord van’.

Ik beet voor het effect de woorden kort af.

‘Ja, dat kan ik mij voorstellen, kraakjes zijn altijd irritant. Maar geen probleem, ik laat er meteen even een monteur naar kijken’.

‘Aan kijken heb ik niks, dat hebben jullie al twee keer gedaan. Ik wil nu dat het echt wordt opgelost’.

Ik zei het met een ongekende strengheid waar ik zelf van schrok.

‘Sorry meneer Vlasblom, dat hebben we dan niet goed gedaan. Namens ons bedrijf biedt ik u onze excuses aan. Als u mij de sleutel geeft, dan gaan we het meteen oplossen. En ondertussen kunt u in de koffiehoek plaatsnemen. Dan gaat Riet u een kopje koffie inschenken’.

Ik zag achter de balie een Riet opstaan en naar voren lopen.

‘Loopt u maar mee, meneer Vlasblom, dan schenk ik u een lekker kopje koffie in’. Ze ging mij hooggehakt voor en de punten tikten als hamertjes op de houten showroomvloer.

‘Ja, zo’n kraak kan zó irritant zijn’, blaatte ze. ‘Mijn man kan er ook zó slecht tegen’.

Ik vermoedde dat er nu een gefantaseerd verhaal zou volgen rond de kraak van haar man. Tegen welke kraak zou hij slecht kunnen? Kraakje in de stoel, thuis ? Of misschien in het onderstel van de auto ? Het gekraak van haar nieuwe schoenen ? Of wellicht een ondeugend kraakje in het echtelijke bed.

Het zadel van zijn fiets bleek te kraken.
‘Hij moest ook twee keer terug voordat het euvel was verholpen. De oorzaak: Een simpele droge veer’, voegde ze er met een glimlach aan toe.

Ja, ja, een mooi passend verhaal. Waarschijnlijk ook door de marketingafdeling bedacht. Ik vroeg mij af wat ik voorgeschoteld had gekregen als er een kreun in de spiegel had gezeten.

‘Kijkt u eens meneer Vlasblom. Een kopje koffie. Het bakje met ingredienten vind u op tafel. Melk, suiker, lepeltje. Koekje erbij’. Ze glimlachte vriendelijk.
Ik vond dat ze iets te rode lippen had. Het vloekte een beetje met haar blauw-witte stippeltjesjurk.

‘Laten we maar hopen dat het kraakje snel wordt opgelost, niet ?’. Ik knikte.
Ze daaide zich om, schoof iets aan haar witte ceintuur en liep toen al hakken-hamerend terug naar haar plaats achter de balie.

Na het kopje koffie en een rondje showroom-gapen kreeg ik een signaaltje dat de auto klaar was.

‘Het is opgelost, meneer Vlasblom’, zei de receptionist. Hij staat weer voor’.
‘Is de kraak eruit ?’, vroeg ik.
‘Ja, we hebben hem losgehad. Het bleek een eenvoudig te verhelpen euvel’, ging hij verder.
‘O ? vertel ?’.

‘Er zit een veertje in, en die was droog. Beetje vet en klaar’. Hij lachte keurig.
‘Mooi, dan ga ik het proberen’, zei ik.

Ik nam afscheid en liep langs de balie naar de uitgang. Aan het eind zat Riet. Ik hield even in.

‘Het was een droge veer’, zei ik.
Ze knikte en er verscheen een glimlach. ‘Droge veren kraken altijd’.

Ik gaf haar een veelbetekenende knipoog.

Bart

Copyright Brompot mei 2017.

Powered by WPeMatico

Share

Related Post

Leave a comment

Close
Please support the site
By clicking any of these buttons you help our site to get better