Het trouwalbum

‘Dat waren even andere tijden schat’, zei mijn echtgenote. ‘Toen zag je er nog heel strak uit’. Ze lachte. We bladerden door het gevonden trouwalbum.
‘Wil je dat nog één keer herhalen ?’, vroeg ik. Ik ging er nog even goed voor zitten.

‘Toen zag je er nog strak uit’. Opnieuw een lach.
‘Nee, zo zei je het niet. Je zei het anders’.
‘Hoezo ?’.
‘Je zei er iets vóór, vóór dat “strak”‘.
‘Ja hallo, ik heb het nu twee keer gezegd. Nog meer veren nodig ? En bovendien, dat was 1978, negenendertig jaar geleden’.

‘Je zei dat ik er toen nog HEEL strak uitzag. Dat klinkt nèt iets gemeender’.
‘Je bent een zeurende ijdeltuit. Hoe dan ook, dat trouwpak van je had nu nooit meer gepast. En bovendien volledig uit de mode’.

‘Hm, het is nu weer modern. Hoe noemen die interieur-opleuk-sukkels dat ook alweer op TV ? Vintage ? Zoiets toch ?’.
‘Over vintage gesproken’. Ze streek haar vingers door mijn haar. ‘Grijs met kalende plekken’.

‘Toch was het een mooi pak. Bruin staat mij altijd goed’.
‘Nu niet meer’, ze streek opnieuw.

‘Ik zou echt niet weten waarom niet. Ik sloeg voorzichtig het blad om.
‘Kijk, je moeder. Als je het nu over vintage hebt’, zei ik voorzichtig.
‘Ik had het niet over vintage schat, jij begon erover’.

‘Je moeder was toen jonger dan jij nu bent. Volgens mij moest ze hier huilen’.
‘Dat komt omdat ze zag aankomen dat ik met jou een zwaar leven tegemoet zou treden’. Opnieuw een streek door mijn haar.
‘Wat zit je toch in mijn haar te wroeten’.
‘Het zit niet’, lachte ze. ‘Het is net zo eigenwijs als de baas zelf’.

‘Kijk, het gemeentehuis. Nog vóór de verbouwing’.
‘Welke verbouwing ?, het is al talloze malen verbouwd’, wist ik.
‘Zeur’.

‘En de antieke Fordjes van Monnereau’.
‘Zie, jij was toen al van de oude meuk’, kaatste ze.
‘Vintage’, zei ik.

‘En kijk, mijn trouwboeket. Die was toch zo mooi’.
‘Ja, kwestie van smaak toch ?’. Ze keek me aan. ‘Mijn moeder was toch mee ?’.
‘Ja, voor de kleur ze was bang dat het ging vloeken. Ik mocht de kleur van de jurk namelijk niet weten. Geheim’.

‘Ohhh, kijk hier dan. Ons statieportret’. Ik keek naar een gelukkig ogend paar.
‘Ja, prima fotograaf die Botvliet. Hij kon toen al goed fotoshoppen’. Ik kreeg een por.

‘Wat denk je nu, nu je jezelf zo op die foto naast mij ziet staan ?’, vroeg ze vol verwachting

‘Dat ik er toch wel HEEL strak uitzag’.

Bart

Copyright Brompot mei 2017

Powered by WPeMatico