Een hollands bakje koffie

‘U kunt daar plaatsnemen en een kopje koffie pakken’, zei een vriendelijke receptioniste. Ze was achter haar werkplek vandaan gekomen om mij te woord te staan. Ik vind dat altijd prettig. Niet zo’n wuftige juf die ongeinteresseerd haar nagels zit te vijlen terwijl ze met je in gesprek is. Nee, ze was oprecht geïnteresseerd in mijn komst en behandelde mij met alle égards.

Ik kreeg overigens het gevoel dat deze “persoonlijke” benadering wellicht mede werd ingegeven omdat ik misschien wel een aantrekkelijk ogende zestiger ben. Ik weet dat er vrouwen zijn die het prettig vinden om met zo’n leuke, levenservaren man in gesprek te geraken. Nou ja, vrouwen, laat ik het zo stellen: van één vrouw weet ik het zeker. Mijn echtgenote.

Ik liep naar de aangegeven plaats. Een notenhouten tafel met een gemonteerde krantenbak en drie i-pads om mobiel te kunnen werken terwijl je wacht. Toen naar de luxe koffieautomaat. En dat heb ik dan weer: vijftien keuzeknoppen met de meest fantastische benamingen maar de knop voor een simpel bakkie hollandse koffie ontbrak.

Tja, en daar sta je dan. Expresso, dubbele expresso, koffie verkeerd, koffie met melk, amerikaanse koffie, nog wat onbegrijpelijke italiaanse knoppen… Ik keek hulpeloos om mij heen…

‘Kunt u het vinden ?’, hoorde ik de vrolijke stem van de receptioniste. Ze kwam met korte pasjes hoog-gehakt aangedribbeld.

‘Hoe kom ik aan een hollandse bak koffie ?’, vroeg ik.

Ze lachte. En dan op een manier dat je bij jezelf denkt: wat een een leuke lach. Echt gemeend.

‘Ik heb al eens naar mijn manager geroepen dat er de volgende keer een eenvoudiger apparaat moet komen. Het gaat zo vaak mis’.

Ze pakte het lege kopje van mij aan en plaatste hem onder het apparaat.

‘Kijk, dan moet je op deze knop drukken. Melange koffie. En dan wordt er een oer-hollands kopje koffie gezet’.

Ik knikte. ‘Oké, dat is dus de truc’.

Samen keken we stilletjes naar de verrichtingen van het apparaat. Bonen malen, een beetje gekreun en gesteun en het gekletter van de koffie in het kopje.

‘Dank u wel, zo lukt het verder wel hoor’, blaatte ik.

‘In deze bakjes vind u de melk en eventueel de suiker. U gaat het redden zo ?’, informeerde ze nog.

‘Ja hoor’, zei ik op een wellicht iets te leuke toon.

Ze tripte weer weg op haar tikkenden hakken.
Ik nam mijn koffie, pakte een cupje melk, een houten roerstaafje en nam plaats. Terwijl ik nog even in haar richting keek, drukte ik met mijn duim in het alluminium dekseltje van het cupje koffiemelk.

Ik voelde meteen dat het mis was: de melk spatte eruit en drupte op mijn broek.
Ik keek snel om mij heen op zoek naar ongewenste getuigen. En ja, uiteraard, zij keek op dat moment vanachter haar werkplek. Ze schoot in de lach. Ik voelde een rode kleur stijgen en probeerde de schade wat weg te wrijven. Echter, voordat ik de zaak had weggedweild stond ze naast me met een stapeltje servetjes.

‘Dat gebeurt zo vaak’, zei ze. ‘Je kunt beter van die melkpoederstaafjes hebben. Dat is veiliger voor de klant’. Ze knipoogde. Ik kreeg het nu nog warmer. Wát een aardige vrouw en wát een prettige behandeling. Dit was echt “gemeend” persoonlijk.

Nadat ze weer achter haar desk zat, vroeg ik mij af wat mij nu zo speciaal maakte dat ze zo geïnteresseerd was in mijn persoon. Mijn grijze haar misschien ? Mijn door de zon gebruinde gezicht ? Mijn plooien ? Mijn iets te dikke lijf ?.

Terwijl ik zo zat te mijmeren kwam er een nieuwe klant binnen. De receptioniste schoot achter haar bureau vandaan en begroette de klant zo mogelijk nog vriendelijker dan ze mij had gedaan.
Ik ontdekte een jonge god van naar schatting zo rond de dertig…

Terwijl ze god naar de koffieautomaat sleurde om ongetwijfeld hulp te bieden bij het zetten van een oer-hollands kopje koffie, klapte ik met een forse dreun terug op aarde.

Ik ben zonder verder op te kijken aan de gemonteerde krantenbak begonnen.

Bart

Copyright Brompot juni 2017

Powered by WPeMatico