Onlangs mocht ik als plaatsvervangend ouder naar de zwemles van mijn kleinzoon. Nou stelt dat organisatorisch allemaal niet zo veel voor. Zwempasje afgeven bij de kassa, terugkrijgen, kind de kleedkamer inbrengen, kind uitkleden en zwembroekje aantrekken. Niet iets waarvoor je een opleiding nodig hebt. Ook opa’s kunnen dat ook prima.

Er verscheen een mama met kind in de kleedkamer met blijkbaar hetzelfde doel: kind naar zwemles brengen en dus kind uitkleden en kind zwembroek aantrekken.

‘Kom maar Ruben, dan zal mama je even uitkleden. Anders kun je je zwembroekje niet aan hè, Ruben. Wat zeg ik nu, Ruben, RÚÚÚBEN !!!!’.

Ik probeerde niet te kijken, maar op één of andere manier kijk je dan toch. De mama van Ruben was er één uit de categorie ordinair en dan met de specialisatie weinig geduld. Ze trok het kind naar zich toe, rukte zijn truitje omhoog en probeerde hem over zijn hoofd te trekken. Het bleef echter achter zijn neus en enigszins naar buiten staande oren hangen maar dat was voor mama geen probleem.

Als een echte Popey-met-ankertattoo gaf ze een extra ruk.
Het kind gilde de hele kleedkamer bij elkaar maar wel met resultaat:  het truitje eindigde op het bankje.

‘Ruben, stop met huilen zeg ik je. Stel je niet zo aan. Het deed helemaal niet zeer. Mama heeft het heel voorzichtig gedaan’.

Geen hoorbaar resultaat.

‘STOP zegt mama, mama zegt STÓÓÓP’.
Ruben gilde door.

Er werd nu een psychologische hulplijn ingezet.

‘Als je nu niet ophoudt, dan mag je niet naar zwemles’.

Tja, blijkbaar zag Ruben hierin een mooie uitweg om van de zwemles af te komen en gaf nog een keer extra gas. Ondertussen keek hij met van die grote betraande ogen naar mij. Bij ons was alles rustig. Maar ons kleinkind heeft dan ook een truitje op de groei en geen flapoortjes. Bovendien heeft zijn opa geen ankertattoo op zijn arm en is zijn opa gezakt voor het diploma “geen geduld”.

Ik gaf hem een knipoog, maar ook dat hielp niet.

De mama had inmiddels de in het vooruitzicht gestelde sanctie in de ijskast gezet want ze ging ondanks het gekrijs gewoon verder met de zwemles-voorbereiding. Ruben werd nu in zijn zwembroek gehesen.

‘Opa, waarom huilt dat kindje ?’, vroeg mijn kleinzoon mij al fluisterend in mijn oor. ‘Dat jongetje heeft au’, fluisterde ik terug. ‘Gaat hij nou niet naar de zwemles ?’, informeerde hij verder. Ik haalde mijn schouders op. ‘Weet opa niet maar ik denk het wel’.

Aan de overkant ging de strijd verder.

‘Ruben, nu is het klaar, hoor je’.
Ruben hoorde het niet. Hulplijn twee werd nu ingezet.
‘O, maar dan krijg je straks ook geen ijsje van mama’. Hij draaide de volumeknop nu nog verder open.

‘Opa, dat jongetje krijgt straks een ijsje’, fluisterde mijn kleinzoon. ‘Dat denk ik niet’, zei ik. ‘Zijn mama is boos’.
‘Jij bent niet boos hè opa ?’.
‘Nee hoor, opa is niet boos op jou’.

Hij dacht even na, keek toen naar het huilende knulletje en richtte toen zijn blik weer op mij.
‘Ik lust straks wel een ijsje, opa’.
Ik keek hem aan en zocht naar een list.

Maar helaas, alle hulplijnen waren verbruikt…

Bart

Copyright Brompot juli 2017

Powered by WPeMatico

Share

Related Post

Leave a comment

Close
Please support the site
By clicking any of these buttons you help our site to get better