‘Je doet dat eigenlijk niet zo handig’, zei ik toen ik mijn echtgenote zag worstelen met het in een kommetje stukhakken van een beschuit. Ze ging onverstoorbaar verder. Het was namelijk ochtend en dan zijn de reacties over het algemeen anders dan op enig ander moment van de dag. ‘Kijk, je kunt het namelijk veel gemakkelijker doen met de lepel. Kijk, zo.’
Ik deed het voor in mijn eigen kommetje. Ze keek niet.

‘Kijk dan!’, zei ik nu iets dwingender. Ze keek nog altijd niet. Om de uitnodiging nu nóg harder uit de luidspreker te laten schallen leek me vanwege de tot nu toe goede relatie met de buurt niet handig.

‘Dan doe je het zoals je zelf wil.’ Ik wilde er nog iets van “eigenwijs” achteraan zenden, maar dat leek me politiek gezien niet slim. Het humeur van de ochtend wordt vooral bepaald door de omstandigheden van het eerste half uur na de opstanding. Dat heb ik al eens in een tijdschrift gelezen. Ik meende iets van de “libelle”. Die lees ik af en toe als ik een bezoek breng aan het toilet. Daar ligt hij vaak. En daar hoort hij ook.

Het werd stil aan het aanrecht. Alleen het brekend geluid van het gemartelde beschuitje in mijn kommetje verstoorde de stilte. ‘Zie je nu hoe gemakkelijk dat gaat?’, vroeg ik toen ik klaar was en toe was aan de volgende fase van het yoghurtontbijtje.

Ze beperkte zich tot het lanceren van een luchtkus. En ik meende toch iets van een glimlach te zien. Het gaf mij weer wat energie.

‘Liggen er al placemats op tafel?’, vroeg ik toen ze in de eetkamer was aangekomen en ik vanuit de keuken nog moest vertrekken.
‘Nee, nog niet’, meende ik te horen.
‘Dan moet je even wachten. Als je het zo op tafel zet, dan kunnen er kringen ontstaan.’

Ik wist dat omdat ze dat mij had geleerd. Een poosje terug al. Toen zette ik per ongeluk een kopje hete thee op de tafel. Sinds die tijd zet ik nooit meer een kopje hete thee op de tafel en waak ik voor overtredingen van anderen.
Ik pakte twee placemats en huppelde naar de kamer. Ze stond nog te wachten en had haar blik op de krant gericht die op de tafel lag.

‘Zo, je kan nu landen”, zei ik grappig bedoeld. Ze schoof de stoel naar achteren, zette het kommetje op tafel en ging zitten. Ik liep terug om mijn ontbijtje uit de keuken te halen.
Even later zaten we aan tafel met elk ons ontbijtje. Zij las de krant en ik een reclamefolder van de super.

‘Het toiletpapier is deze week in de aanbieding’, zei ik. ‘Volgens mij hebben we dat nodig want ik heb vanochtend een nieuwe rol aangeslagen. Ik zal zo even kijken want ik denk de laatste. O, en de koffie. Tweede pak voor de halve prijs. Zal ik dan een lijstje maken?’, stelde ik voor.

Ik meende iets van een zucht te horen. Er zat nog leven in. Het was de aanloop naar het “ik ben wakker” moment wat nu snel zou gaan volgen. Ik ken haar. ‘Nog een kopje koffie schat?’, informeerde ik zoet.

Toen kraakte de krant en schraapte ze haar keel.

‘Ze zoeken in het zorgcentrum nog een vrijwilliger om ’s morgens met de koffiekar rond te gaan voor een sociaal praatje. Ik zou solliciteren. Echt iets voor jou’ Ik begreep hem niet helemaal. ‘Wat bedoel je precies?’

‘Ze zoeken voor een uurtje of tien in de week tijdens de ochtenduren een koffieschenkend oud wijf. Mocht je solliciteren, geef mij dan maar op als referentie. Dan kun je morgen meteen beginnen.’

Ze was wakker.

Bart

Powered by WPeMatico

Share

Related Post

Leave a comment

Close
Please support the site
By clicking any of these buttons you help our site to get better