Klussen

Omdat ik tegenwoordig wel eens wat tijd over heb, komt het wel eens voor dat ik in de middag ietwat vermoeid op de bank plof, televisie aanzet en vervolgens een beetje dom naar het platte scherm kijk. En vooral dat “dom kieken” past over het algemeen goed bij het menu wat de geachte televisie-makers op dat moment serveren.

Zo schoof ik een zender binnen wat in de catagorie “kijkcijferkanon” valt. Ik heb het dan over het een of andere klusprogramma waarbij een paar onverlaten aan de slag gaan om het huis van de kandidaten op te leuken. Ik noem het maar kandidaten want ik kan niet aan de indruk ontkomen dat je vooraf door een flinke commerciële balotagecommissie wordt getrokken alvorens Ed en Willem Bever bij jou op de stoep staan. 

Het programma schijnt al een aantal jaar hetzelfde principe te kennen maar ik zag het nu voor het eerst. Voor de kritische mens, waar ik mijzelf toe reken, was het uiterst vermakelijk. De presentator belt op het adres aan, de bewoner doet “verbaasd” open en nadat de cameraman, die al lang binnen stond, een stapje aan de kant had gedaan, werd hij binnengeloodst. Ach en wee want het huis was wel heel erg aan een opknapbeurt toe. En, heel verrassend, het setje kon er zelf niet goed uitkomen hoe ze het moesten opleuken. Tja, die discussie ken ik persoonlijk ook.

De bewoners werden nog even aan het werk gezet want ze moesten een “moetbord” maken. Ik begreep niet helemaal wat dat moest voorstellen, maar dankzij mijn inmiddels aangeschoven echtgenote werd hef mij al snel duidelijk. Het bleek het een “moodboard” te zijn. Op zijn Hollands: een stemmingsbord. Ik denk dan bij mijzelf “noem het dan ook zo”  want we wonen in Nederland. Dit zijn overigens van die programma’s waarin ze hebben bepaald dat de ouderlijke slaapkamer “masterbedroom” moet heten. Maar goed, terug naar het programma op het scherm.

Nadat er een flinke relnicht het hok binnen was gejaagd, een bezoekje werd gebracht aan een woonwinkel in Zutphen en er vervolgens een onzinnig plan werd gepresenteerd, mochten de klussers aan de gang. Ondertussen werden de eigenaren van het pand, die ergens in de stad aan de koffie zaten, voorzien van sumiere informatie in de hoop dat ze heel erg ongerust zouden worden. Dat is leuk.

Toen ik vanwege het verder sukkelende programma langzaam in slaap dreigde te zakken, kwam dan toch nog het eindresultaat in beeld. De meningen waren bij ons op de bank verdeeld: mijn echtgenote vond het geweldig, ik een ramp. De bewoners werden nu naar binnen gesleept en moesten volgens het contract roepen dat ze het geweldig vonden. De geoefende “wouws” en “gaafs” kwamen er vrij natuurlijk uit. Ter afsluiting werd de relnicht op het toneel getoverd, vervolgens nog even flink gekust en mocht hij de voorgeprogrammeerde lofuiting tot zich nemen.

‘Leuk programma hè Bart’, zei mijn echtgenote enthousiast. Ze stak veelbetekenend haar tong naar mij uit.
‘Geweldig schat, ik kan haast niet wachten op de volgende aflevering.’

Ik heb vervolgens mijn benen op de bank getrokken en ben weggezakt in mijn “mancave”. Zo mag ik van die beunhazen mijn eigen plekje voortaan noemen. 

Ik ben ze diepe dank verschuldigd.

Bart

Powered by WPeMatico