Afwasborsteltje

‘Ik krijg echt het heen en weer van dat afwasborsteltje’, riep ik vanuit de keuken in de hoop dat iemand ergens de boodschap op zou pikken en mij zou vragen waarom ik dan het “heen en weer” zou krijgen. En ja, mijn actie had direct effect want ik hoorde wat geluiden vanuit de kamer. Hij landde ongeveer bij de eetkamertafel waar mijn echtgenote zat te genieten van een kopje koffie.

‘Wat is er?’, hoorde ik haar ietwat geïrriteerd reageren. Blijkbaar had ze mijn wanhoopskreet ontvangen en geconcludeerd dat haar genietmomentje nu voorbij was. ‘Dat kloteding kan ik niet rechtop parkeren. Steeds als ik hem in de hoek wil neerzetten, gijdt ie weg en moet ik hem weer uit het sop trekken. En dat is gloeiend heet.’

‘Waarom laat je hem dan los?’, vroeg ze. Tja, typisch zo’n vrouwenantwoord.
‘Omdat ik daar zin in heb.’ Ik gaf maar meteen een mannenantwoord terug.

‘Weet je schat’, ging ik verder, ‘vroeger, toen jij nog met je pop speelde, waren er hele handige borsteltjes in de handel. Mijn moeder had er zo één.’
‘En die waste vanzelf af of zo?’
‘Nee, dat borsteltje stond onder een hoek aan het steeltje en die bleef gewoon staan.’
‘Ja, vroeger was alles beter’, sneerde ze.
‘Nou, dat geldt zeker voor de afwasborsteltjes. Dat was echt kwaliteit. Een houten steel, een haakje, een ijzeren beugel en een stevige borstel van echt borstelhaar. Een borstel van LOLA. Kostte 45 cent. Dat stond in rode verf op de borstel gedrukt. En dan ook echt gedrukt. Niet een plakplaatje maar een echte stempel.’
‘En waarom verkopen ze die tegenwoordig niet meer dan?’, vroeg ze.
‘Omdat tegenwoordig iedereen een afwasmachine heeft en niemand meer met een borstel afwast. Fabriek is failliet.’

‘Je begint oud te worden, Bart. Je bent teveel met vroeger bezig.’

Ik moest hier even over nadenken. Wat was er mis met vroeger? Toen had je tenminste echte borsteltjes en gootstenen. Die van ons was van graniet en er zat nog een echte koperen afvoer in. Inclusief een schoonmaakadvies.
‘Onzin, er waren best goede dingen vroeger. We hadden een granieten gootsteen met een koperen afvoer. “Schuren met vim” stond er op. Dat was om de bacteriën weg te schrobben.’

Ze kwam nu de keuken ingelopen. ‘Mijn moeder gebruikte Jif. Geen Vim. Jif was beter.’ Ze zei het met een enorme stelligheid.

‘Hoezo was Jif beter? Omdat je moeder het gebuikte?’ Ik vond het een rare redenering.
‘Jif was vloeibaar en Vim kwam uit zo’n bus met gaatjes. Moest je strooien. Heel onvoordelig, stoffig en bovendien heel onpraktisch allemaal.’

Ik had hier helemaal geen zin in. Een discussie over Vim of Jif. Ik liep me te ergeren aan de afwasborstel. Daar ging het om. En hij lag nu weer onder water te spartelen.
‘Hier, daar ligt ie weer. Kan ik weer mijn vingers branden.’

‘Schuif eens op’, zei ze. Ik schoof. ‘Let op. Een oudhollands tructje, geleerd van mijn oma.’

Ze draaide de koude kraan openen triomfantelijk haalde ze de borstel uit het sop.
Ik meende iets van een cynisch lachje te horen.

Bart

Powered by WPeMatico