De houseparty.

Afgelopen week zat ik in een kantine aan een tafel een broodje kaas te eten. Een bijzondere kantine want als je in deze kantine een broodje kaas koopt, dan moet je die zelf samenstellen. Dat blijkt beter voor het milieu want dan hoeven er in de keuken geen milieubelastende activiteiten te worden ondernomen. Zo staat het op een bordje bij de ingang: “Wij zijn milieubewust”. Dus pak je een bord, een dienblad, een broodje in een plastic zakje, een plastic kuipje margarine en twee plakjes kaas die dan weer in een plastic hoesje steken. Tot slot als garnering een in een onverwoestbaar en lekdicht zakje gespoten kloddertje sambal.

Ik was dus doende mijn broodje in elkaar te kleien toen hij bij mij aanschoof. Een collega. Hij had een thuis klaargemaakt lunchpakketje bij zich wat was verpakt in een tupperware-trommel. Dat is zo’n plastic langwerpig trommeltje met een blauwe deksel. Als je het deksel erop klust, moet je in het midden met je duim duwen. Dan zegt ie “pfffft” en ontsnapt er overbodige lucht. Ik had er ooit één in het groen maar die is stuk gegaan. Volgens mijn moeder omdat ik te scherpe nagels had en daarmee te hard op het deksel had geduwd. Ik zei het tegen hem. Dat ik er ooit ook één had, maar dat ie was stuk gegaan. Hij knikte en zei iets over lange nagels en hij kon het weten want zijn vrouw bleek ooit een tupperware-demonstratrice te zijn geweest.

Ik keek hem vol medelijden aan. Het zal je maar gebeuren. Getrouwd zijn met een tupperware-party-truus. Ik spoot wat sambal. Hij grinnikte wat terwijl hij een plastic tupperware beker uit zijn tasje trok en hem schudde. Vervolgens begon hij een enorm enthousiast relaas over tupperware. Ik hoorde hem aan en kreeg er beelden bij.

’s Morgens de tupperware wekker, opstaan, gebit uit het tupperware gebittenbakje, poetsen met een tupperware tandenborstel, poetsdoekje uit het tupperware poetsdoekenbakje, neus poetsen, afval in het tupperware afval-bakje. Naar beneden, keuken in, kastje open, alle tupperware-bakjes, bekertjes en overige hulpstukken die er enthousiast uitpleuren. Brood uit de tupperware broodtrommel, smeren met een tupperware-mes. Melk in een tupperware beker, brood in een tupperware voerbak, spullen in een tupperware rugtas, kusje op de tupperware-bek van zijn vrouw… Sneu.

Ik stak een broodje in mijn mond en duwde een sambalpitje terug. Hij wist vervolgens te melden dat ze al een tijd geleden afscheid had genomen. Van de tupperware. Omdat de handel was opgedroogd. Iedereen was inmiddels ruimschoots voorzien…. En ach, ze ging toch ook richting pensioen. Ik blaatte iets tussen mijn broodje door. Dat het best verstandig was. ‘Zonder handel geen geld’, zei ik. Hij knikte. Maar over het inkomen maakte hij zich geen zorgen. Ze was wat anders gaan doen. Ondeugende lingerie-party’s aan huis voor een maatje meer en vijftig plus. Mocht mijn vrouw nog interesse hebben…. Hij overhandigde me een visitekaartje met daarop een “uitdagende” foto van zijn vrouw gehuld in iets waar mijn kleinkinderen altijd een wigwam van bouwen.

Toen ik milieubewust mijn blaadje vol restafval stond te scheiden, heb ik hem in de overvolle bak “restafval” gedeponeerd.

Wij spelen al jaren geen indiaantje meer.

Bart

Powered by WPeMatico