Tabletverslaving

Toen wij vanochtend aan het ontbijt zaten, gaf mijn op tafel liggende tablet ongevraagd een pingel. Dat is meestal een teken dat iets of iemand het belangrijk acht om mijn aandacht te vragen. En aangezien ik best fatsoenlijk ben opgevoed, wilde ik ook deze lokroeper niet te lang laten wachten en pakte het apparaat om te kijken waarom de afzender het nodig achtte om mij op mijn digitale schouder te tikken.

‘Bart, ik wil het er eens even met je over hebben’, zei mijn echtgenote die tegenover mij zat.
‘Waar wil je het over hebben, schat?’, vroeg ik.
‘Nou, ik erger mij aan het feit dat als ik iets tegen je zeg, ik vaak geen aandacht krijg, maar als dat ding een piep geeft je alles laat vallen en op onderzoek uitgaat.’

Tja, dat was eigenlijk best een lastig dingetje waar ik zo geen antwoord op wist. Misschien had het te maken met het feit dat ik het huiselijke grammofoonplaatje inmiddels wel kende en wist dat in veel van de gevallen een simpele antwoordbrom voldoende was. Toch lag er in haar opmerking behalve een kern van waarheid vooral ook het gevaar dat ik bij toegeven daarvan verstrengeld zou raken in een lijstje met afspraken rond het tabletgebruik. En dat zou dan weer betekenen dat ik mijn mannelijke nieuwsgierigheid niet langer zou kunnen bevredigen met mijn wijsvinger.

Terwijl ik er over mijmerde maakte ik een fout: ik reageerde niet meteen. En dat was dan weer het bekende vat olie op het vuur.
‘Kijk, dit bedoel ik dus. Je reageert niet. Je kijkt me niet aan en blijft maar naar dat ding staren.’
‘Ik reageer wel, maar je ziet het alleen niet, omdat ik intern bezig ben met het formuleren van een verklaring.’

‘Doe niet zo Rutte’, riep ze. ‘Je praat als een mislukte politicus. Hallo, hier zit ik!’ Ze zwaaide.
Ik voelde iets van een naderende uitbarsting en zocht naar een kalmeringsmiddel. Er klonk nu een tweede pingel en ik voelde druk om nu echt te gaan kijken.

‘Ik praat met je, Bart. Waarom doe je dat?’
‘Wat bedoel je?’
‘Ja, waar hebben we het nou over. Dat je alleen maar met dat kloteding bezig bent en verder alles om je heen vergeet.’
‘Ik vergeet helemaal niks, maar als de tablet pingelt, is er een belangrijke melding. Jij loopt toch ook naar de gang als de brievenbus kleppert?’ Ik vond het een goed argument en had het idee dat de modderstroom onder mijn voeten opdroogde.

‘Lieve schat, de postbode brengt geen onzinnige facebookmelding dat tante Toos vandaag naar de sauna gaat. Snap je het verschil?’ Ze keek triomfantelijk.
‘Nee die stompzinnige reclame van de postcodeloterij, dat is belangrijk.’ Een mooi tegenargument. Ze stond hoofdschuddend op. ‘Ga maar snel tabletje kijken’, zei ze en liep naar de keuken.

Toen dik tien minuten later haar smartphone pingelde en ze met gezwinde spoed de kamer instormde gaf ik haar een veelbetekenende knipoog.

Ik voelde iets van een alles bevredigend gelijkspel.

Bart.

Powered by WPeMatico