Een klusje…

‘Volgens mij is die vrouw van hier tegenover zwanger’, merkte Truus op. Ze zaten uit te puffen van het na aankomst op hun definitieve stek plaatsen van de caravan en overige hulpstukken zoals luifel, kooktafel en uitklapbaar meubilair.
‘Wie bedoel je?’, vroeg Bert. Hij zat op zijn tablet te turen.
‘Die opoe van negentig op de hoek. Bert, wie denk je zelf. Ik bedoel natuurlijk dat vrouwtje met dat bruine vormloze kapsel. Ze loopt net de voortent uit.’
‘O, die. En wat nu?’, vroeg Bert. ‘Wat moet ik met die informatie?’
‘Niks, jij moet daar niets mee. Ik vond het gewoon leuk om op te merken. Ze is volgens mij al wat ouder en als ik haar zo zie, is ze er erg blij mee.’
‘Ik zie anders geen enkel lachje hoor’, riep Bert.
‘Nee, jullie mannen zien dat niet. Jullie zien wat dat betreft nooit iets’, vond ze.
‘Lieve schat, altijd als jij een zwangere vrouw tegenkomt, beginnen je hormonen ongecontroleerd door je lijf te vliegen en schieten vervolgens op alles wat ze onderweg tegenkomen. En ik heb zelfs het idee dat er bij jou af en toe één tegen de hersenkwab aanvliegt waar je rationele denkvermogen is ondergebracht en door dit bombardement op non actief wordt gezet. Je begint dan altijd raar te praten.
‘Ben je klaar?’, vroeg Truus.
‘Hoezo?’
‘Als we het over hormomen gaan hebben in combinatie met rondvliegende projectielen, dan lust ik, liever gezegd, lust ik er geen eentje meer. Onze kinderwens is vervult. Over en uit, Bert Jansen.’ Ze keek hem veelbetekenend aan.
‘Ja Truusje.’ Hij grinnikte wat.
‘Mooi. Ik denk dat het vanavond gaat regenen’, voorspelde ze.
‘Oké, prikt er een eksteroog?’, lachte hij.
‘Nee, maar als je eens wat vaker omhoog zou kijken in plaats van de godsganselijke dag naar beneden op dat scherm te staren, zou je kunnen zien dat er donkere wolken aankomen.’
‘Ik denk dat het wel meevalt’, vond hij.
‘Misschien toch even de stormbanden eraan hangen? Voor de zekerheid?’
‘Niet nodig. Doe ik morgenvroeg. Klusje van niks’, lachte hij.
‘Oké, jouw afdeling.’

Toen ze die avond in bed lagen, schurkte Bert wat onrustig tegen haar aan.
‘Wat is er schat?’, vroeg ze.
‘Nog even over die hormonen gesproken. Hebben we het vervullen van onze kinderwens al eens passend feestelijk afgesloten?’, vroeg hij fluisterend in haar oor.
‘Geen idee, Bert, maar het begint nu wel enorm te waaien en de eerste regendruppels vallen op het dak. Hang toch nog maar even de stormbanden aan de voortent. Het was uiteindelijk een klusje van niks.’

Bart

Powered by WPeMatico