Nijn

‘Opa, waar is mijn Nijn?’, vroeg mijn kleindochter.
‘Geen idee. Trouwens, wat is een Nijn?’
‘Weet je dat niet, Opa?’
‘Nee, geen idee.’
‘Dat is dat wereldberoemde konijn van Dick Bruna’, hoorde ik mijn echtgenote vanuit de keuken roepen.
Ik had nog steeds geen idee en zei het. ‘Ken ik niet.’
‘Maar waar is hij dan, Opa?’, drong ze aan.
‘Waar jij hem zelf voor het laatst hebt gelaten, scheet.’
‘Maar ik heb hem niet gehad.’
‘Ligt hij niet op je kamertje?’
‘Nee. Heb ik al gezoekt.’
‘Gezocht!’, verbeterde ik haar.’
‘Ik wil eerst mijn Nijn hoor. Anders ga ik niet slapen’, riep ze.
‘Ik heb geen Nijn schat.’
‘Maar ik móet hem’, hield ze vol.
‘Is hij niet ergens in een hol gekropen?’, opperde ik.
‘Er is hier geen hol, Opa!!’
‘Maar misschien buiten?’ Ze dacht even na, trok met haar lip en begon toen enorm te huilen.
‘Onze pedagoog’, schold mijn echtgenote toen ze langs me heenliep en kleindochter in haar armen sloot. ‘Buiten. Hoe kun je dat nou zeggen!!’
‘Ihihik wihihihihil mijn Nijhijhijn’, snikte ze. De tranen stroomden over haar wangen.
‘Kijk jij boven even?’, vroeg mijn echtgenote terwijl ze troostend kleindochter kuste.
‘Ik weet bij God niet wat ik zoek.’
‘Een wit konijn met een zwart kruis op zijn bekkie. Hoe moeilijk kan het zijn?’
‘Blijkbaar héél moeilijk. Niemand weet waar hij zit’, mopperde ik verder.
Ik liep zuchtend naar boven, keek een beetje flauw rond en sukkelde toen weer naar beneden.
Bij binnenkomst stak ik mijn armen hoog. ‘Geen konijn hoor.’
Kleindochter gaf nu vol gas. ‘IK MOEHOEHOET NIJHIJHIJN!!!!’
‘Hou jij haar vast, dan kijk ik wel.’ Ik kreeg het brulaapje op schoot gedrukt en werd onder een volle laag snot bedolven.

‘Zo, kijk eens schat, je Nijntje.’ Mijn echtgenote hield een tot op de draad toe versleten grauwwit en zuur stinkend nergens op lijkend ding in haar hand.
‘Ja, dat vod heb ik wel zien liggen. Wist ik veel’, verontschuldigde ik mij.
‘Stohohomme Opa’, snikte mijn schoothondje.

‘Klote konijn.’

Bart

Powered by WPeMatico