Klem

Ze kwam uit de kleedkamer en liep wat lomp op haar kousen naar de toegangsruimte waar ik op een gestoffeerd bankje zat te wachten op mijn echtgenote die ergens achter een zwaar grijs gordijn kleding paste.
De vrouw drentelde tot vlak voor me, ontnam mij het uitzicht en probeerde door wat te zwaaien de aandacht te trekken van een verkoopster die een eindje verderop in een rek zat te rommelen. Ondertussen bleef er voor mij niets anders over dan te staren naar haar dikke achterwerk. Ik dacht aan de zebra als bedreigde diersoort.

Ze draaide zich nu in mijn richting. ‘Snapt u dat? kunnen ze wat verkopen en dan is er niemand.’ Ze draaide zich weer in de richting van de verkoopruimte en probeerde het nu met een lokroep. ‘Wat kijkt u trouwens?’, vroeg ze.
Tja, wat moest ik daar nu op zeggen. Ik kon moeilijk iets over haar zitvlak roepen. Ik haalde mijn schouders op.
‘Vind u hem staan?’, vroeg ze terwijl ze een paar keer om haar as zwierde.
Dat had ik weer. Ik keek hoopvol naar het gordijn waar mijn vrouw haar houdini-act opvoerde.
‘Nou? Wat vind u ervan? Eerlijk zeggen hoor!’, drong ze aan.

Ik slaakte een diepe zucht. Mijn smaak word altijd bepaald door drie componenten: het prijskaartje, de vermoeidheid van het geslenter en het moet als laatste ook nog een beetje “staan”. ‘Staat wel goed hoor’, zei ik quasi geïnteresseerd terwijl ik verlangend richting gordijn keek.
‘Meent u dat echt? Ik vind dat hij een beetje tekent. En dan vooral hier.’ Ze sloeg op haar achterwerk, plaatste vervolgens haar handen in haar zij en draaide wat heen en weer voor de spiegel. 
Tja, leg zo’n vrouw maar eens uit dat ze voor aap stond. 
‘Hij staat echt leuk hoor. Ook dat zwart-wit patroontje is heel leuk’, zei ik zo enthousiast mogelijk.
‘Ik denk dat ik een maatje kleiner moet’, zei ze. Wat denkt u? Waar blijft verdorie die verkoopster.’  

Eindelijk ging het gordijn open en verscheen mijn echtgenote. ‘Hoe lijkt het?’, vroeg ze vrolijk. ‘Leuke jurk hè?’
Ik schrok. Voor me stond mijn eega in precies dezelfde uitgeholde zebra.
‘Hahaha, wat een leuke jurk’, riep de dame. ‘En uw man vind hem prachtig, dat zei hij net tegen mij.’
‘Is dat zo schat? Hij is best aan de prijs hoor!!’

‘Uw man heeft echt smaak mevrouw. Prijs u gelukkig!’
Ze me veelbetekenend aan en boog zich in mijn richting. ‘Uw man heeft echt smaak’, echode ze fluisterend in mijn oor. Vervolgens: ‘Mooi schat, deze jurk is dus voor mij. Of ga je die dame daar nu uitleggen dat je van gedachten bent veranderd en er niks aan vindt?’

Wat later liep ik honderdvijfenvijftig euro zeventig lichter maar met een vrouw met een tas-met-jurk aan mijn arm, mezelf af te vragen waar het precies mis was gegaan….

Bart

Powered by WPeMatico