Zalfje

‘Zegt u het maar, meneer’, nodigde de norsige dame achter de toonbank mij uit.

‘Zeggen? Wat moet ik zeggen dan? Ik heb nog niks gevraagd.’

Ik vind dat altijd zo’n stompzinnige winkel-klant-benadering.

‘Ik bedoel, waarmee kan ik u helpen?’, verbeterde ze haar optreden.

‘Nou, helpen hoeft ook niet. Ik smeer zelf wel. Maar, nu we het er toch over hebben: Kunt u mij een zalfje tegen een muggensteek verkopen?’

‘Dat kan ik’, zei ze en draaide zich om richting plank achter haar die volgestouwd lag met doosjes.

‘Welke wilt u?’

‘Welke helpt?’

‘In principe werken ze allemaal. De één iets beter dan de andere.’

‘Dan wil ik de één. Laat de andere maar zitten.’

‘Welke bedoelt u?’

‘Die het beste werkt, lijkt me logisch.’

Ze pakte een doosje, draaide zich om en legde het resultaat voor mij op de toonbank.

‘Ik gebruik deze ook altijd als ik gestoken word. Dan is de jeuk meteen weg.’

‘Maar ik heb geen jeuk.’

‘Wat heeft u dan?’

‘Een rode plek en een bult.’

‘Mag ik het even zien?’, vroeg ze.

‘Heeft u een onderzoekshokje?’

‘Ach nee, ik hoef u niet te onderzoeken hoor. Ik wil alleen even het plekje zien. Om het juiste zalfje te kunnen aanbevelen.’

‘Oké, het is omdat u zo aandringt. Maar sluit dan voordat ik het getroffen gebied prijsgeef eerst even de rolluiken en draai de winkeldeur op slot.’

‘Op slot?’, vroeg ze.

‘Ja, mijn echtgenote raakt altijd in opperste extase als ze mijn achterwerk ziet. Dat wil ik uw klanten niet aandoen.’

Bart