Batterijen..

Vive la France.

‘Zijn de batterijen vol?’, vroeg mijn echtgenote.

‘Welke bedoel je?’, wilde ik weten.

‘Welke denk je?’

‘Ik denk niks. We hebben diverse apparaten op batterijen.’

‘Zoals?’

‘Zaklamp, afstandsbediening TV, mover, scheerapparaat, ladydingetje….’

‘De fietsen. De accu’s’, zei ze.

‘Je wil hier toch niet gaan fietsen?’

‘Waarom hebben we ze dan meegesleept?’

‘Omdat JIJ dat persé wilde.’ Ik zei het met nadruk.

‘Bartje, JIJ wilde ze op dissel vanwege de kogeldruk.’

‘Ja, omdat JIJ drie mud aardappels achterin hebt geladen.’

‘Zijn ze nou opgeladen of niet?’

‘Waar wil je heen dan?’, vroeg ik vanwege de actieradius.

‘Naar Argelès. Naar de markt. Omdat je daar je auto niet kwijt raakt.’

‘Jammer, dat is te ver. Dan moeten ze eerst opladen.’

‘Hoe lang duurt dat?’, wilde ze weten. Ik dacht tactisch na.

‘Vier uur’, zei ik. ‘Dan is de markt helaas voorbij.’

Ik slaakte een gemaakte zucht.

‘Dat komt dan goed uit’, zei ze.

‘Hoezo?’, wilde ik weten.

‘De markt in Canét is ’s middags. Is wel paar kilometer verder maar met een volle accu gaan we dat vast redden.’

Bart