‘Ik zei het vanmorgen nog tegen Truus: het wordt weer eens tijd. En weet je Sjors, ze keek me zó vreemd aan! Iets met Keulen en donderen. Ik denk dat ze me verkeerd begreep. Ik bedoelde tijd voor een balletje.
Vroeger hadden we een vaste dag. Nee, niet op woensdag, maar op de donderdag. Balletje met andijvie. Dan werd het in teveel jus gebraden wat ze dan weer bewaarde voor de vrijdag. En dan kon ik nogmaals genieten want die jus smaakte nog naar bal. Geweldig.
Tegenwoordig eten we vaak liflafjes. Van die éénpans gerechten. Veel groente met rijst of macaronie. Best lekker hoor, dat wel. Mijn Truus is een fantastische kok. Maar dat balletje, dat balletje. Ze lijkt er op uitgekeken. Ze vindt dat we over-bal zijn. Teveel gegeten.
Ik vroeg laatst nog hoe ze terugkeek op die tijd. Ze reageerde spaarzaam. Ik was er volgens haar teveel mee bezig.
Ik heb het trouwens in het verleden zelf ook al wel eens geprobeerd. Toen ze met haar vriendin een weekje op pad was, zag ik mijn kans schoon. Kookboek erbij: kind kan de was doen.
En wat denk je, Sjors? Niet te vreten. Pan naar de fili, kookboek in de kliko, het fornuis niet schoon te krijgen en een Truus die bij thuiskomst regelrecht de gordijnen invloog.
Maar goed, vandaag ga ik er weer eens één scoren. Ik moest vanmorgen boodschappen doen en ontdekte een pondje rundergehakt op het briefje. En dat ligt nu in de koelkast te wachten op het betere handwerk…
Ja Sjors, mijn dag kan niet meer stuk.’
Sjors kwam moeizaam overeind, rekte zich, schudde zijn vacht, schurkte langs mijn been en stapte in zijn mand. Daar likte hij nog eens stevig in zijn kruis, keek mij verveeld aan en zakte toen weg in een diepe slaap..
Bart
Powered by WPeMatico
Leave a comment
Je moet inloggen om een reactie te kunnen plaatsen.