Ergernis

‘Ik begin me een beetje te ergeren aan mevrouw Huisman’, meldde ik tijdens het ontbijt.

‘Mevrouw Huisman. Wat is er met mevrouw Huisman? Heb je over haar gedroomd?’, vroeg mijn echtgenote ietwat ongeinteresseerd.

‘Ja, dat ze met een luchtballon richting Jupiter vloog en pas over vijftig jaar terugkomt. Nee, ik heb niet van haar gedroomd.’

‘Niet?’

‘Pffft, je luistert niet eens!’, riep ik geïrriteerd.

‘Bart je hebt het altijd over anderen. Ik hoor het niet meer.’

‘Mevrouw Huisman roept hardop dat jij een vervelend mens bent’, zei ik in een poging aandacht te krijgen.

‘Daar heeft mevrouw Huisman helemaal gelijk in. Verder nog iets te melden over mevrouw Huisman?’

‘Ze laat haar kliko altijd een paar dagen aan de weg staan. Echt asociaal.’

‘En daar erger jij je aan? Ze woont twee blokken verderop. Je hebt een verrekijker nodig om deze overtreding vast te stellen.’

‘En wat wil je daarmee zeggen dan?’

‘Dat je het WIL zien. Je begint op je vader te lijken.’ Ze slaakte een zucht.

‘Kijk, ook nog een compliment op de vroege ochtend’, lachte ik.

‘Jouw vader joeg de hele dag met een zoutvaatje in de hand op slakken.’ Ze lanceerde een verzachtend luchtkusje.

‘Mijn vader was niet zo’, zei ik.

‘ZO?’

‘Ja, ZO. Eh, nee, juist niet ZO.’

‘Kijk, je geeft dus toe dat je wat raar gedrag vertoont.’

‘Ach, die muts van Huisman gedraagt zich als de koningin van de straat.’

‘Onzin, dat kan helemaal niet’, zei ze.

‘Niet?’, vroeg ik.

‘Nee, want dat ben ik al.’

Bart