De gekleurde schoentjes

‘Ik begin zo langzamerhand simpel te worden van de corona. Je kunt geen krant meer openslaan of…’

‘O, komt het door de corona!’, lachte mijn echtgenote.

‘Flauw, je snapt wel wat ik bedoel.’

‘Ach ja joh, je moet niet zo zeuren. Je bent ingeënt, je hebt “het” gehad en straks mag je nog even boosteren.’

‘Het had allang opgelost kunnen zijn. Mijn handen jeuken’, riep ik balorig.

‘O ja, jij had het natuurlijk weer anders aangepakt.’

‘Ja, natuurlijk. Dat slappe gezwam van die Hugo. Daar schieten we niks mee op.’

‘Hugo?’

‘Ja, de Jonge. Hugo de Jonge. De minister.’

‘O, die. Dat is toch die met die opvallende schoenen?’

‘Juist. Die bedoel ik. Dat straalt toch niks uit?’

‘Je bedoelt die schoenen? Ik vind ze heel leuk staan.’

‘Nou, die zou ik als minister natuurlijk nooit aantrekken. Slaat toch nergens op.’

‘Hij trekt wel aandacht. Zelfs wij hebben het erover.’

‘Ik weet zeker dat er straks een nieuwe minister komt.’

‘Hoezo? Heeft Rutte je al gebeld?’

‘Haha, nou ja, het wordt nog wel een hele zoektocht.’

‘Hoezo een zoektocht? Kijk naar jezelf. Er lopen genoeg “beste stuurlui” aan de wal.’

‘Dat klopt, maar niemand die in de gekleurde schoenen van Hugo wil staan.’

Bart