Een defect lampje

‘Is de postbode al geweest?’, vroeg ik aan mijn echtgenote.

‘Geen idee. Verwacht je iets?’

‘Ik heb toch lampjes besteld? Die moeten vandaag komen.’

‘Dan is hij nog niet geweest’, concludeerde ze.

‘O? Dus je hebt toch een idee’, zei ik.

‘Ja, als jij je lampjes nog niet hebt ontvangen….’ Ze keek erbij zoals vrouwen kunnen kijken: huishoudelijk logisch. Ik keek terug.

‘Wat kijk je me nou aan?’

‘Nou ja, dat antwoord van jou.’

‘Wat is daar mis mee? Ik trek een conclusie. Niets meer en niets minder.’

‘Ik vroeg alleen of de postbode al was geweest. Maar goed, het schemerlampje moet nog even wachten.’

‘Maakt mij niet uit. Ik kan dat lampje prima missen hoor. Het voegt eigenlijk weinig toe.’

‘En dat zeg je nu? Nu ik voor twintig euro van die speciale lampjes heb besteld?’ Ik voelde iets van opkomende nijd.

‘Hallo Bart, ik heb niet gezegd dat je nieuwe lampen moest bestellen.’

‘Maar je meldt wel dat hij stuk is.’

‘Schat, ik kan pas zeggen of ik hem al dan niet mis als hij een tijdje stuk is. En dat is nu. Logisch toch?’ Ze keek triomfantelijk.

‘Ik wil trouwens toch iets anders op het kastje.’

‘Nu wil je weer iets anders. Wat dan?’

‘Ik denk aan een mooie vaas. Met een bos wilde bloemen. Staat vast heel chique.’

‘O dat is prima hoor’, zei ik nog altijd pissig.

‘Lief van je’, vond ze.

‘Maar pas als die bestelde lampen op zijn. Ik schat over een jaartje of tien.’

Bart