Een kaartje

‘Denk jij nog even aan een kaart voor tante Wil?’, vroeg mijn echtgenote vanuit de keuken. ‘Ze wordt negentig.’

‘Kan dat niet via de computer? Zo’n kaartje van zo’n site? Hoef je het huis niet uit. Zo gemakkelijk!’

‘Kom op Bart, naar een negentig jarige stuur je een handgeschreven kaartje. Niet zo’n computerding.’

‘Oké, en waar haal ik die dan?’, vroeg ik.

‘Bij de slager. En als die ze niet verkoopt misschien bij de bakker. Zie maar.’

Toen ik even later op de fiets zat, kreeg ik nog een Appje. “Denk ook aan postzegels”. Jaja, alsof ik gekke Henkie ben.’

‘Nou, dat was een heel gedoe’, riep ik toen ik wat later terugkeerde en een zakje op tafel legde.

‘Stond de brug open?’, vroeg ze.

‘Nee, dat kaartje.’

‘Hoezo gedoe? Gewoon een kaartje scoren.’

‘Nou, bij de slager hadden ze niks en bij de bakker vroegen ze zich af of jij wel goed snik was.’

‘Zwamkont. Waar heb je hem nu gehaald?’, vroeg ze.

‘Bij de boekhandel.’

‘Kijk, goed bezig Bart. Je kunt jou om een boodschap sturen.’ Ik stak mijn tong.

‘Koffie?’, stelde ik voor.

‘Je hebt toch wel een beetje een fatsoenlijke kaart gekocht?’, vroeg ze terwijl ze het zakje voorzichtig opende.

‘Ja hoor, ze hadden alleen geen kaartjes met het getal “90” erop.’

‘O? En hoe heb je dat opgelost dan?’ Ze haalde twee kaarten uit het zakje.

‘Twee kaartjes?’, vroeg ze verbaasd.

‘Ja, één met “40” en één met het getal “50”. Dat is samen ook negentig.’

Bart