Sprookjes

‘Wat ben jij dan aan het doen?’, vroeg mijn echtgenote toen ze koffie voor mij neerzette en een blik op mijn tablet wierp.

‘O, niks. Ben even aan het googelen op sprookjes.’

‘Sprookjes? Hoezo sprookjes?’, vroeg ze verbaasd terwijl ze ging zitten.

‘We moeten toch oppassen vanmiddag? Ik wil de kleintjes een sprookje vertellen.’

‘O, wat leuk. En waarom dan googelen?’

‘Nou, ik ben het even kwijt: horen Hans en Grietje nou bij die geitjes, of was dat Doornroosje?’ Ik wist het echt niet meer.

‘Hans en Grietje horen bij de heks’, wist ze.

‘En die hadden dat rijmpje van “knibbel knabbel knutje wie zit er aan mijn hutje”? Of was dat Klein Duimpje?’

‘Klein Duimpje?’, vroeg ze lachend.

‘Ja, die had toch ook iets met eten?’

‘Nee, die gooide met kiezelsteentjes. Om de weg terug naar huis te kunnen vinden.’

‘Welnee, dat was de prins van de Assepoes. Die moest die klomp terugbrengen. Pffft, wat een gedoe zeg.’

‘Ik denk dat het niet goed gaat komen’, waarschuwde ze. ‘Je haalt alles door elkaar.’

‘En hoe zat het nou ook alweer met die geiten?’

‘Die horen bij de wolf. De wolf had ze opgegeten.’

‘Oké, maar toen heeft iemand toch die wolf weer opengesneden en die geiten eruit gehaald?’

‘Ja, dat was de moedergeit. En die stopte stenen in zijn maag en gooide hem in het water. Verdronken.’

‘Ik ga dat niet aan de kleintjes vertellen hoor.’ Ik vond dat niks.

‘Niet?’

‘Nee, opvoedkundig is dat een gedrocht.’

‘Hoezo? Het is maar een sprookje.’

‘Dat zal, maar de wolf is tegenwoordig een beschermde diersoort. Stelletje klotegeiten.’

Bart