Slijterijbezoek

‘Wie kan ik helpen ?’, vroeg ze terwijl ze enthousiast ergens vanuit de coulissen van de plaatselijke slijterij het toneel opsprong. Ik schrok enigszins en keek verschrikt om me heen maar kon niet iets wat op een “wie” zou kunnen duiden, ontdekken. Er waren verder geen klanten.

‘Volgens mij ben ik aan de beurt’, glimlachte ik.

‘Inderdaad, u bent aan de beurt meneer. Waarmee kan ik u helpen ?’.
‘Wel, ik heb voor mijn verjaardag een slijtersbon gekregen en die wil ik nu omzetten in een fles geestverruimend vocht. Ik ga aan de drank want ik kan het allemaal niet meer aan’. Ik zei het ietwat theatraal inclusief een lichte snik.

‘O’, klonk haar reactie. ‘En waar moet ik dan aan denken ?’.
‘Ik leef sinds de jaarwisseling in onmin met de staatsloterij. Ik heb dertig euro geinvesteerd in een lot en ik heb niets gewonnen. Hoort u mij ? Niets, helemaal niets. En nu ben ik in een ernstige crisis belandt’.

Ze begon te lachen. ‘Dat bedoelde ik eigenlijk niet meneer, ik wilde weten wat voor een drank u wenst. Maar zo aan uw verhaal te horen moet het iets heel sterks worden’.

‘Nou, ik wil wel graag een flesje vieux. Waar staan die ?’.

‘Die heb ik hierachter’. Ze liep voor mij uit naar een plank waar de flessen vieux mij in alle maten en soorten verlekkerd aankeken.

‘Welke mag het worden ?’.

‘Ik heb een bon van twaalf euro vijftig. Heb ik daar iets voor ?’.
‘Ja hoor, deze is in de aanbieding. Eigen merk’, voegde ze eraan toe terwijl ze een literfles uit het schap trok.

Ik bekeek hem alsof de buitenkant belangrijker was dan de inhoud.

‘Mijn schoonmoeder noemt dit altijd oudewijvendrank. Ze drinkt het trouwens zelf niet. Gebrek aan realistische zelfkennis denk ik’.

‘Deze maar doen dan ?’, vroeg ze.
‘Ja, hij lijkt me wel mooi’. Ze nam de fles mee naar de kassa en zette hem op de met zink afgetimmerde toonbank.

‘Hoeveel procent is dit spul eigenlijk ?’.
‘Ik denk in de buurt van de vijfendertig procent’. Ze keek op het label en draaide de fles wat rond. ‘Ja, kijkt u maar, vijfendertig procent’. Ze hield hem met haar vingertoppen vast en schoof hem in mijn richting. Haar rood gelakte nagels staken als scheermesjes naar voren.

Ik bukte mij iets en keek zonder leesbril quasi geinteresseerd op het label. Ik zag niets. ‘Inderdaad, prima. Deze neem ik dan’.

Ze tikte het bedrag in de kassa en drukte op de totaalknop. ‘Dat is dan twaalf euro vijftig’.

Ik trok mijn portemonnaie en gaf haar de drankencreditcard.
‘Wij hadden trouwens thuis wel een prijs in de staatsloterij’, zei ze met een blije glimlach. ‘Wilt u er een papiertje omheen ?’.

‘O, nou dat is leuk. Gefeliciteerd. Als u hem dan incasseert, kunt u nog even aan mij denken en mij dankbaar zijn voor mijn vergeefse inleg van dertig euro’.

‘Ja, inderdaad. In feite is het wel zo, natuurlijk’, lachtte ze.

‘Heeft u een groot bedrag gewonnen?, als ik zo brutaal mag zijn’.
Ze boog zich iets naar voren. ‘Vijfhonderd euro’. Ze zei het fluisterend. ‘Moet ik hem inpakken ?’, vroeg ze opnieuw.

Vijfhonderd euro, gloeiende gloeiende, en ik niks, mopperde ik in mezelf.

‘Nee, hij gaat zo wel mee’, zei ik ietwat chagerijnig. ‘Ik denk dat ik er buiten op het bankje meteen mee aan de slag ga’.

Ik gaf haar een knipoog en verliet de winkel. Ik denk dat ze me voorlopig niet zal vergeten

Bart

Copyright Brompot Januari 2017

Powered by WPeMatico