‘Een pak melk, een yoghurt, een brood en doe maar een potje bruine bonen’, riep mijn echtgenote vanuit de keuken. Ik zat aan tafel in de kamer en kreeg de geproduceerde geluidsgolven kraakhelder binnen.
‘Gaat dat lukken? Moet je het niet opschrijven?’ Ja ja, alsof ik gekke Henkie was.
‘Ik ben gekke Henkie niet’, riep ik terug. ‘Dat kan ik wel onthouden hoor.’  Ze kwam nu de kamer in gelopen.
‘Het zijn vier dingen hè’, zei ze met een veelbetekenende lach.
‘Ja vier, nou én?’ 
‘Nou ja, vier kan net teveel zijn voor iemand zoals jij. Mannen kunnen gemiddeld maar drie boodschappen onthouden.’ 
‘Hoe kom je aan die wijsheid?’, vroeg ik quasi verontwaardigd. 
‘Stond onlangs in de Margriet. Wij vrouwen kunnen gemiddeld vijf dingen onthouden.’ Ze zei het met enige trots. 
‘Dat kun je vergeten. Jullie komen niet veel verder dan één’, sneerde ik.
‘O, en hoe kom jij aan die onzin?’, vroeg ze.
‘Dat heb ik onlangs in de Playboy gelezen, schat’ Ik gaf haar een knipoog. ‘Melk, yoghurt, brood en bruine bonen. Ik ben weg.’

Toen ik wat later met de kar door de winkel rende, kwam ik hem tegen: De buurman. Hij liep met een briefje en reed eveneens met een karretje door de winkel. ‘Hé Bart, ben jij ook op pad gestuurd?’, vroeg hij. ‘
Yep, paar kleine dingetjes. Jij een hele waslijst?’, informeerde ik lachend.
‘Ja, ik doe de weekboodschappen.’
‘Weekboodschappen?’, vroeg ik.
‘Ja, wij doen altijd voor de hele week boodschappen. Uh… kaas, melk yoghurt, brood, frisdrank, wijn, kratje bier, pot doperwten, wc papier… je kent het wel’, zei hij met een lach. 
‘Klinkt indrukwekkend’, zei ik.
‘Jij geen briefje?’, vroeg hij. 
‘Nee, ik kan het nog prima onthouden, het zijn maar vier dingetjes.’ 
‘Zo, knap van je, ik kan er normaal gesproken maar twee onthouden. Bier en borrel. Weet jij trouwens waar hier de blikken soep staan?’
Ik had geen idee en zei het. ‘Geen idee. Ik ga trouwens verder. Succes.’ 
‘Ja, jij ook.’ Hij stak zijn duim op.

Melk, yoghurt, brood… ik liep snel door de winkel. Melk, yoghurt, brood eh… Shit. Yoghurt, melk, brood… dat is drie. Ik moest er vier. Ik bleef even staan en besloot tot een rondje winkel. Wellicht dat ik nog een helder moment zou krijgen. Helaas, geen idee. Ik kon natuurlijk even met mijn echtgenote bellen maar dat plan begroef ik meteen weer. Capitulatie staat niet in mijn woordenboek. Maar ja, goede raad… melk, yoghurt, brood… gloeiende gloeiende gloeiende.
Ik dacht even na, pakte toen mijn mobiel, opende de Whatsapp, maakte een foto van de kar en vergezeld met het tekstje “zie je wel dat ik kan onthouden” aangevuld met een knipoog-smiley, stuurde ik hem naar huis. Een minuut later kwam er een berichtje terug. Een duim met de tekst “ik zie de pot bruine bonen niet”. 

Berichtje terug gestuurd met rode kussende lippen: “klopt, pot staat achter het brood”

Ik was trots op mijzelf.

Bart

Powered by WPeMatico

Share

Related Post

Leave a comment

Close
Please support the site
By clicking any of these buttons you help our site to get better