Een broekje.

Uit: Vive la France (serie 3)

‘Goh buurvrouw, ik zag net uw man voorbij lopen. Wat heeft hij toch een leuke korte broek!’

‘Mijn man?’, vroeg ze enigszins verrast.

‘Ja, die grijze vent is toch uw echtgenoot?’

‘Ja, hij is wel grijs, maar een leuke broek? Die is van de Zeeman. Ik vind hem vreselijk. Bart! Kom eens?’

‘Wat moet je?’, vroeg ik. Ik zat voor de caravan uit te puffen van de wandeling naar de receptie en volgde het gesprekje op gepaste afstand.

‘Je hebt een bewonderaar. Buurvrouw vindt je broek leuk!’

‘Ik ook!’, riep ik terug.

‘Is hij van katoen?’

‘Geen idee. Bart kom nou even!’, drong ze aan.

‘Hij is van wol, schat. Ik liep net langs een schaap en die herkende het. Hij begon enthousiast te blaten.’

‘Ik denk een mix van katoen en acryl.’

‘O, maar mijn Jos kan geen acryl verdragen. Dan wordt dat niks. Maar hij is echt leuk.’

‘Is hij allergisch? Dat is altijd lastig’, vond mijn echtgenote.

‘Ja, hij krijgt dan vreselijke jeuk. En dan loopt hij hele dagen te krabben.’

‘O, maar dat doet mijn Bart ook hoor.’

‘Heeft u ook een allergie?’, vroeg ze in mijn richting.

‘Allergie? Hoe bedoelt u?’

‘Uw echtgenote zei net dat u hele dagen loopt te krabben.’

‘O, dat. Nee hoor maar alle dames op de camping willen voelen of mijn broekje van katoen is. Krijg ik een enorme jeuk van.’

Bart