Reclame

‘Heb je al een idee wat we vandaag eten?’, vroeg ik mijn echtgenote.

‘Hoezo? Begrijp ik nu uit de toon waarop je de vraag stelt, dat je een voorstel gaat doen?’

‘Nou geen voorstel, maar ik ontving zojuist een digitaal visioen: rode kool met appeltjes en een balletje gehakt!’

‘Van wie kreeg je dat visioen?’, wilde ze weten.

‘Van een reclamedingetje van de Appie. Er kwam een blauw mailtje voorbij.’

‘Sinds wanneer lees jij de aanbiedingen van de Appie?’

‘Sinds meneer Appie van de Heijn het nodig acht om dit soort beelden ongevraagd in onze mailbox te duwen.’

‘O, ik heb de aanbiedingen niet eens gezien!’, riep ze en graaide naar haar tablet.’

‘Ja, ik zou maar opschieten. Als je niet snel genoeg bent, komt Appie de boel hier straks met een scheepstoeter aan de deur aanprijzen.’

‘Nou ja zeg, nu overdrijf je wel een beetje hoor. Het is gewoon een extra service!’

‘Klopt, met een prachtig doel: het spekken van de blauwe kassa.’

‘Niks mis mee toch? We hebben er toch ook voordeel bij?’

‘Lieve schat, het irriteert me mateloos dat de bv Heijn grotendeels bepaalt wat er op de Nederlandse tafel komt te staan.’

‘Wat een onzin. Dat bepalen we nog altijd zelf hoor.’

‘Daar geloof ik helemaal niks van’, zei ik.

‘Ik zal het je bewijzen schat. Ik verwen jou vandaag met rode kool, appeltjes en je balletje gehakt.’

Ze keek blij.

Ik ook.

‘Kijk, dat bedoelde ik dus.’

Bart