Gas

Vive la France (serie5)

‘Kijk, die man daar werkt bij het gas’, vertelde ik mijn echtgenote. We zaten voor de caravan aan de koffie.

‘Is dat dan een Hollander?’, vroeg ze.

‘Dat weet ik niet, maar er zijn ook Fransen die bij het gas werken.’

‘Maar je hebt toch met hem gesproken?’

‘Wie? Ik? Nee hoor. Hoezo?’

‘Ja, hallo, je vertelt nog geen minuut geleden dat hij bij het gas werkt.’ Ze nam een slurp.

‘Ach nee, hij zat vanmorgen naast mij.’

‘Naast jou?’ Opnieuw een slurpje.

‘Ja, op de pot. En hij was me toch bezig met een ontgassing! Kwam geen eind aan!’

‘Bah, wat smerig. Ik hoef dat echt niet allemaal te weten hoor!’, riep ze.

‘Hallo, jij wilde details horen, toch?’

‘Bart, alsjeblieft. Iedere keer dat ik die vent zie lopen moet ik eraan denken.’ Ze schudde haar hoofd.

‘Trouwens, dit was niet de eerste keer hoor.’

‘Wat niet?’

‘Dat ik naast hem zat. Vorige week ook een keer.’

‘Bart, voor de tweede keer: ik hoef het niet te horen.’

‘Toen gebeurde er trouwens wel iets vreemds.’

‘Oké, iets vreemds. Brak de pot in tweeën?’

‘Nee, toen kwam zijn vrouw heel hard aangerend.’

‘Had hij haar geroepen of zo?’

‘Ja, het had iets weg van een lokroep.’

‘Een lokroep?’

‘Ja, blijkbaar hield hij tijdens de ontgassing zijn vingers voor het ventiel. Het klonk als een enorme stoomfluit.’

Bart