Nieuwsgierigheidje (2)

‘De post is er steeds vroeger’, meldde mijn echtgenote terwijl ze met een brief wapperde. Ik hing achter de krant.

‘Inderdaad’, zei ik terwijl ik mijn arm opstak.

‘Moet je plassen?’, vroeg ze met een lach.

‘Nee, die brief. Er was toch post?’

‘Uh… gericht aan de familie. Dat is genderneutraal.’ Ze scheurde hem open.

‘Wat is dat dan?’ Ik open al 45 jaar de post. Dit was even wennen.

Ze draaide hem om en las. ‘Van de VVTP.’

‘Wat is dat?’, wilde ik weten.

‘Geen idee. Ik moet dat eerst lezen, toch?’

‘Nou, doe dat dan.’ Dat gezeur altijd…

‘En?’, vroeg ik.

‘Wat “en”?’

‘Ja, waar gaat het nu over? Ik zit hier te wachten.’

‘Krant al uit?’, vroeg ze.

‘Bief al gelezen?’, vroeg ik per kerende post.

‘Tja, lijkt interessant. Eh.. hm… nou ja..’

‘Doe je dit expres?’

‘Hoezo expres? Ik probeer mij te concentreren op de inhoud. Maar jij zwamt er steeds tussendoor.’

‘O ja, nou heb ik het weer gedaan.’

‘Goed’, riep ze, pakte het epistel, frommelde het in elkaar en gooide het in de prullenbak. ‘En goal!’, lachte ze.

‘Leuk hoor!’, riep ik nijdig. ‘Vertel je het toch niet!’

‘Schat, het was een brief van de vereniging voor toegepaste psychologie. Reclame voor een cursus.’

‘Een cursus?’ Ik begreep het niet.

‘Ja, de cursus “omgang met vrouwen”. Maar dat heb jij als expert niet meer nodig.’

Bart