Een scheiding

‘Goh mevrouw, is uw man soms ziek? Ik heb hem al zo’n tijd niet meer gezien’, vroeg ik aan een dame die met haar hondje langs kwam lopen.

Ik stond buiten de kliko te schrobben.

‘Mijn man? Ik heb geen man. Tenminste, niet meer’, zei ze. Ze was even gestopt en haar hond nam van de gelegenheid gebruik om mij te begrommen.

‘O? Overleden?’, vroeg ik met een stem die een begrafenisondernemer niet zou misstaan.

‘Nou, voor mij wel. Hij is er vandoor. Met Jannie. Dat is de zus van mijn vriendin.’

‘O. Dat kon ik natuurlijk niet weten’, zei ik. ‘Vervelend zeg.’

‘Nee hoor. Helemaal niet vervelend. Het is zelfs een opluchting. Ik ben erg dankbaar dat ze hem heeft meegenomen.’

‘Tja, dat kan natuurlijk ook’, zei ik. Ik werd nu besnuffeld.

‘Jackie, laat dat!!’, riep ze streng en gaf een korte ruk aan het lijntje.

‘Uw hondje is een beetje onrustig. Heeft hij de scheiding goed verwerkt?’, informeerde ik.

‘Nou, dat denk ik niet. Hij mist hem heel erg! Jackie!!! AFFFFF!!!!’

‘Hij is nu af’, stelde ik vast toen hij op zijn rug rolde.

‘Precies mijn ex. Ook altijd zo onrustig en ook niet luisteren. JACKIE!!!!’

‘Honden lijken op baasjes en baasjes op hun hond’, vond ik.

‘Hoe is het trouwens met uw vrouw? Die heb ik ook al een tijd niet meer gezien’, veranderde ze van onderwerp.

‘O, ik denk wel goed’, zei ik. ‘Ons trouwboekje lag vanmorgen nog op zijn plek.’

‘Wees er maar zuinig op. Voordat je het in de gaten hebt…’

‘Is ze vertrokken en kan het boekje bij het oud papier?’, vulde ik aan.

‘Juist, je kan niet weten!’

‘Kan bij ons niet gebeuren’, lachte ik.

‘Hoezo niet? Gebeurt overal hoor.’

‘Hier niet. Haar vriendin heeft geen broer.’

Bart