Ik zat aan de grote tafel en was geconcentreerd en geheel volgens traditie bezig aan mijn jaarlijkse klus: Het oplossen van de donderdag-voor-kerst-puzzel. Zo’n “zoek de verschillen” ding uit een plaatselijk suffertje.

‘Nog koffie?’, vroeg mijn echtgenote. Ik zei dat ik dat wel een goed idee vond. ‘Heb je ze al?’ informeerde ze terwijl ze de kopjes van tafel pakte. Nee, ik had ze nog niet. En dat kon natuurlijk ook niet want ik was nog maar net begonnen.  ‘Nee, dat duurt nog wel even, ik ben net bezig’, zei ik terwijl ik me weer concentreerde op de twee bijna identieke plaatjes waar ik tweeënveertig verschillen uit moest zien te peuteren. Ze bleef even staan en keek. ‘De ster’, zei ze. ‘De ster van Bethlehem ontbreekt op het linker laatje. Kijk maar.’

Ik vind dat altijd zo irritant. Dat je met een puzzel bezig bent en dat een ander er zich dan mee gaat bemoeien en ook nog aanwijzingen geeft. Het tast mijn eergevoel aan. Maar ja, probeer dat maar eens uit te leggen. En dan ook nog op zo’n manier dat er geen oorlog van komt. En zeker niet met een naderende kerst.

‘Ja, graag, een lekker bakje koffie’, zei ik terwijl ik me oprichtte en de directe ruimte om mij heen vulde met het uitrekken van mijn armen. Het zicht van de publieke tribune werd nu ontnomen. Meestal werkt dat wel en zo ook nu, want ze liep richting keuken. Snel richtte ik mij weer op de krant. En ja, ik had er weer één gevonden: de ezel bij de stal. Die bleek op het linkerplaatje op drie poten te kunnen blijven staan terwijl hij er rechts nog vier voor nodig had.

Ze kwam weer teruggelopen en zette de koffie op tafel. ‘Schuif eens een eindje op’, zei ze terwijl ze een stoel naast mij schoof. ‘Ik wil ook meedoen.’  Ik slaakte een diepe zucht. Daar ging mijn puzzeluitdaging. Ik schoof een stukje op en even later waren we samen bezig. De complete kerststal werd uitgekamt op zoek naar verschillen. Op zich was het wel een mooie puzzel. Zo snapte ik opeens weer dat Jozef een timmerman was. Hij was bezig met een schilderijtje op te hangen. De hamer ontbrak en mijn echtgenote zag dat de neus van Maria was afgebroken. Ook ontbrak er een lam, tenminste, daar leek het op. Ik had het liever een big genoemd maar volgens mijn zoekcollega horen er geen varkens in de kribbe. Tja, je moet het ook allemaal maar weten.

Na een half uurtje waren we een aardig eind gevorderd. Nog twee verschillen en dan was het klusje voor 2017 weer geklaard.
‘Nou, dat wordt nog even flink zoeken schat’, zei ik. Met mijn vinger schoof ik de kerststal nog een keertje door. Jozef, Maria, het Kindeke, lam, ezel, koning, zingende engeltjes, ster…

‘Zie je het niet?’, vroeg ze met een veelbetekenend lachje.
‘Nee, o wacht even, het woord “vrede” mist.’ Ik streepte de één-na-laatste door. ‘Toch wel erg realistisch hoor, zo’n puzzel’, merkte ik droogjes op.
‘Ik bedoelde een andere. Ik snap niet dat jij die niet ziet’, zei ze ietwat geheimzinnig. ‘Jij met al jouw intelligentie.’

Ik keek nog een keer goed en besloot te capituleren. ‘Ik geef het op.’ Het maakte niet meer uit want mijn zoekego had toch al een forse deuk opgelopen.
Ze begon te lachen. ‘Er mist een wijze uit het oosten.’

Bart

Powered by WPeMatico

Share

Related Post

Leave a comment

Close
Please support the site
By clicking any of these buttons you help our site to get better