Mevrouw Baars.

‘Morgen buurman’, hoorde ik een stem achter mij. Ik draaide me om en tegelijkertijd zakte mijn goede bui mij in de schoenen. Mevrouw Baars.

‘Dahag’, antwoordde ik zuinig.

‘Goh, bent u door uw vrouw aan de boodschap gezet?’, vroeg ze.

‘Ja, even snel paar dingetjes halen.’ Ik maakte aanstalten om gas te geven, maar ze blokkeerde de doorgang.

‘En, laat me eens kijken: Wat eten we vanavond?’ Ze keek brutaal in de kar.

‘Zijn we aan het afvallen?’, vroeg ze na inspectie. Ze wees daarbij op een vrolijk ogend bosje peen wat mij vanuit het karretje toelachte.

‘Afvallen mevrouw Baars? Nee hoor. Nee, we hebben een konijn aangeschaft.’

‘Een konijn? Voor de kerst?’, lachte ze.

‘Nee, voor de gezelligheid. Mijn echtgenote vond dat onze relatie een impuls nodig had.’

‘En daar zorgt dat konijntje voor?’, vroeg ze.

‘Ja, hij huppelt zo leuk door de kamer, springt op schoot, gewoon gezellig.’

‘Waarom geen hond?’, vroeg ze.

‘Een hond moet je uitlaten. Ons Wipje niet. Je pakt de keuteltjes gewoon met een pincet op. Ideaal mevrouw Baars.’

‘Goh, als u het zo zegt dan lijkt het inderdaad wel leuk. En waar heeft u hem vandaan?’

‘Uit het asiel.’

‘En hij eet gewoon worteltjes?’

‘Ja hoor. Wij ervaren zo’n konijn echt als een verrijking van ons sociale leven.’

‘Weet u, hij inspireert ons’, zwamde ik verder. ‘Zo kijken wij tegenwoordig ’s avonds veel minder TV.’

‘Goh, dat is ook wel wat voor ons. Arie hangt ’s avonds altijd als een zoutzak op de bank.’

‘Precies mevrouw Baars. Echt iets voor jullie.’

‘Ik ga het er met Arie over hebben. Leuk!’

‘Maar als ik u nog even een tip mag geven: ik zou er in uw geval twee nemen. Een mannetje en een vrouwtje.’

‘En waarom dat, buurman?’

‘Nou ja mevrouw Baars, als u Arie dan toch van de bank wil lokken, dan is zo’n echtpaartje écht een bron vol inspiratie.’

Bart