Ik stam nog uit de tijd dat de eerste “Dolle Mina” voor haar rechten ten strijde trok. Ik was toen nog heel erg druk met het uitknijpen van mijn puberpuisten en het luisteren naar mijn vader. Hij had een geheel eigen opvatting van een “Dolle Mina”. Hij zag het meer als een ongewenste ontsnapping uit het reservaat waar mannen de baas zijn en ageerde er dan ook met zijn volle gewicht tegen. En aangezien hij de nodige kilo’s aan boord had, en behoorlijk kon bulderen, werd er bij ons thuis nooit aan ontsnappen gedacht. 

De na-oorlogse opvatting was indertijd simpel: we moeten de boel opbouwen, vader is daarmee de hele dag bezig en moeder faciliteert hem. Bij mij thuis stonden de pantoffels en het avondeten klaar en lag de avondkrant naast zijn bord. Na het eten ging pa een uurtje liggen en deed ma de afwas en met het naar bed gaan werden die rollen omgedraaid. Dan ging moeder liggen en deed vader nog even zijn laatste afwasje. Ik lag dan onderhand het zoveelste puistje uit te knijpen.

In de loop der tijd groeide de vrouwenbeweging en werd het fenomeen “emancipatie” op de diverse agenda’s geplaatst. Tegenwoordig hebben we het er niet meer zo over. De generatie “reservaat-dictators” is aardig uitgestorven en de grapjes rond het vrouwenrecht in relatie tot het “aanrecht” zijn verdwenen.

Een vervelende bijvangst is uiteraard wel dat men hier en daar behoorlijk is doorgeschoten waarbij er vanuit de mannenwereld soms wel behoefte ontstaat aan een nieuwe beweging: “de evrouwcipatie” oftewel, waar zijn onze rechten als man gebleven. Hebben wij ook nog iets te melden of in te brengen.       

Zo was ik recent getuige van een tafereeltje bij de plaatselijke Appie waarbij de doorgeschoten emancipatie pijnlijk zichtbaar werd. Een vrouw stond met haar karretje en briefje centraal opgesteld en haar echtgenoot, overigens een beetje een sukkel, voerde de opdrachten uit. Toen hij een inlegkruizen-opdracht kreeg en met een pak “eigen merk” kwam aanhijgen, kreeg hij ongezouten te horen dat hij beter moest opletten en dat hij een pak “Always” moest pakken. ‘Je ziet thuis toch wat ik gebruik? ‘, riep ze. Ik stond toen net met een pondje gehakt in mijn hand. Toen ik haar zo bekeek had ik er even geen zin meer in. En neem van mij aan dat ik stapel ben op een bal gehakt.  

Ook een collega beklaagde zich onlangs over het dictatoriaal optreden van zijn vrouw. Hij is een jaartje getrouwd en ze hadden een meningsverschilletje over de invulling van het huishouden. Hij koos uiteindelijk voor lijfsbehoud en is uit pure veiligheidsoverwegingen maar beneden op de bank gaan liggen. Ik bedoel maar.

Uiteraard zijn dit excessen. Bij mij thuis worden de taken gewoon verdeeld en zonder mopperen uitgevoerd. Toch blijft er altijd wel een punt van strijd over. En dat zijn de discussies over “van alles en nog-wat”. Discussies met de strijd om het laatste woord en bijna altijd eindigend met een minuut stilte om even rustig te slikken en te de-escaleren.

Vanochtend las ik een krantenartikel wat iemand op facebook had geplaatst: Mannen hebben in vijfenzeventig procent van discussies gelijk”. Ik heb hem uitgeprint en onder haar hoofdkussen gelegd.

Dat wordt vast aanleiding tot een stevige discussie waarbij mij het gevoel bekruipt dat het gevecht vooral zal gaan over het binnenslepen van die resterende vijfentwintig procent…

Bart

copyright Brompot oktober 2016

Powered by WPeMatico

Share

Related Post

Leave a comment

Close
Please support the site
By clicking any of these buttons you help our site to get better