De Postcodeprijs

Toen wij afgelopen zondag thuis kwamen van een heerlijk weekendje weg, lag hij op de mat: een brief van de nationale Postcodeloterij. Ik liet de koffer meteen vallen om vervolgens met trillende handjes en ongeduldig scheurwerk de envellop open te trekken want in deze envellop zat ongetwijfeld de mededeling dat we voortaan als miljonair door het leven zouden gaan.

In een flits nam ik in gedachten alvast een voorschotje op het aanstaande telefoongesprekje met mijn werkgever waarin ik per direct mijn onvoorwaardelijk ontslag aanbood om vervolgens de KLM te bellen voor een meer dan langdurig tripje naar de zuidpunt van de wereld.

Echter, in het kielzog van de flits trok de nuchtere realiteit aan mij voorbij: een Unox verrassingspakket. Ik gaf de bon aan mijn echtgenote met het verzoek er een zak boerenkool bij te halen zodat het nog iets zou worden. Vervolgens pakte ik de koffer weer op om door te gaan met het leven waarmee ik bezig was.

Ik vraag mij altijd weer af wat nu precies de zin is van dit soort ongijn. Vorig jaar “wonnen” we een blik chemische stroopwafels met een houdbaarheidsdatum tot kerst 2080 en onlangs ontvingen we ook al een doos met afbijtmiddel wat je na het scheren op je huid moest smeren. Omdat het dan lekker zou dichtbranden en ruiken.

Deze op collectieve chantage gebaseerde goede-doelen-loterij schaart dit onder de noemer van “prijzen”. Flauwe kul want het zijn gewoon doosjes met reclamerotzooi wat niet uit het prijzengeld maar uit het reclamebudget van de fabrikant wordt gefinancierd.

Maar goed, mijn echtgenote zag zo’n Unox-pakketje wel zitten en toog de volgende dag, gewapend met een bon naar de super om het pakketje te scoren. Toen ze echter wat later thuis kwam en we het doosje lostrokken bleek de inhoud te bestaan uit een tweetal soepkommen en een zak tomatensoep.

Wat ik met een half servies van twee soepkommen moet is mij niet duidelijk. En voor wat betreft de soepzak: ik herkende hem als een soort van rode muurverf op latexbasis. Mijn kleinzoon knoeide namelijk ooit van dit wonderspul op de muur. Het dekte in één keer.

Ondertussen zat ik nog wat te mijmeren over het fenomeen “goede-doelen-loterij”. De goede doelen waren hier in ieder geval duidelijk zichtbaar: Unox die zijn reclame scoort, de postcodeloterij die zijn klantjes tevreden houdt en de plaatselijke kringloop die verzekerd is van een doorlopende aanvoer van goedbedoelde rotzooi.

Ik heb het vermoeden dat we het soepkommen-servies uiteindelijk dáár compleet kunnen krijgen. Binnenkort toch maar eens kijken.

Bart

Copyright Brompot november 2016

Powered by WPeMatico