Ballet-les

‘Opa, zal ik jou ballet leren ?’, vroeg mijn kleindochter van bijna vier tijdens een oppas-dag. Ik zat aan de koffie en bestudeerde net op dat moment een facebook bericht met de aanbieding van een pot wonderpillen waarmee je binnen een week tien kilo kon afvallen.

‘Wat zeg je, meiske ?’, vroeg ik terwijl ik de telefoon weglegde.

‘Wil jij met mij ballet doen ?’, herhaalde ze. Ze stond nu voor me en keek me hoopvol aan.
‘Opa is niet meer zo goed in ballet, misschien dat oma…’. Ik kreeg de kans niet om mijn zin af te maken.
‘Nee, oma kan het niet. Jij moet balletten’.
‘Maar opa kan het ook niet’, probeerde ik nog.

‘Ach joh, gewoon even meespelen’, fluisterde mijn echtgenote in mijn oor.

‘Oké dan, maar dan moet jij maar zeggen wat ik moet doen’, zei ik.
‘Kom maar opa, naar de keuken’.

Ik stond met enige tegenzin op en liet me afvoeren richting Carré.
Daar aangekomen werd ik op mijn plaats gezet en kon “het zwanenmeer” beginnen.

‘Je moet eerst je handen boven de hoofd doen, opa’, zei ze streng. Ze deed het voor en ik deed het na.

‘Ziet er vertederend uit’, riep iemand uit het publiek.

‘En nu draaien opa’.
Ik draaide voetje voor voetje totdat ik de 360 graden had bereikt.
‘En wat nu ?’, vroeg ik.

‘Nu moet je de been omhoog doen en voet op de knie’. Ze deed het wederom soepeltjes voor. Ik stijfjes na en moest me aan het aanrecht vastklampen om niet met kleren en al in het zwanenmeer te donderen.

Ze keurde het af.

‘Nee opa, je moet de handen boven de hoofd doen, en de voet op de knie. Ze zakte op haar knietjes en drukte mijn voet op zijn plek tegen mijn knie.
‘Zo moet dat, en nu springen, opa’.

Ik probeerde de hele handel aan de zwaartekracht te onttrekken maar kwam geen milimeter los. Zij zweefde ondertussen als een prachtig vederlicht zwaantje over de bühne.

Vanuit het publiek werden er nu foto’s gemaakt. Of misschien wel een filmpje.

‘Ik mis wel een tutu’, riep mijn echtgenote enthousiast.
Ik stak mijn tong uit.

‘Dansen opa, dansen !’, riep mijn kleindochter terwijl ze steeds wilder om mij heen vloog.

Mijn echtgenote stond op, verdween in de gang en keerde terug met een stuk vitrage.

‘Kom, even een tutu maken’. Voordag ik het goed en wel in de gaten had, was mijn lompe lijf opgeleukt met een stuk gordijn. Mijn kleindochter gilde het uit.
‘Opa, dansen, dansen, dansen !!!!!!’. Ik huppelde nog steeds met mijn armen hoog wat hulpeloos heen en weer.

‘Je moet eigenlijk op je tenen dansen’, lachte mijn echtgenote vanuit de zaal. Tja en dan wordt je overmoedig. Inmiddels was YouTube aangezet en galmde Tsjaikovski door Carré. Nu nog mijn tenen….

Om een lang “bedrijf” wat in te korten: de tenen van mijn rechtervoet knakten onder het gewicht van de overgewichtige zwaan en het doek kon dicht.

Toen ik wat later geblesseerd uit het theater terugkeerde en uitgeput op de bank plofte, ben ik toch nog even op zoek gegaan op facebook.

Zo’n pot wonderpillen is bij nader inzien misschien niet eens zo’n slecht idee….

Bart

Copyright brompot juni 2017

‘

Powered by WPeMatico