Spiegelen…

Onlangs moest ik naar de stad. Thuis had ik namelijk een behoorlijke misdaad begaan en was door mijn echtgenote veroordeeld tot een taakstraf. En die was heel toepasselijk: het herstellen van de veroorzaakte schade.

Wat was er gebeurd ? Ik moest stofzuigen en die flexibel geachte kloteslang van dat kloteding bleek helemaal niet zo flexibel als in de folder stond. Toen hij achter de tafel bleef steken gaf ik slechts twee korte maar stevige rukken. De slang schoot van het mondstuk wat op zijn beurt door de kracht op de plavuizen kletterde. Toen ik uit pure frustratie met mijn voet op de vloer stampte, bleek hij er tussen te zitten.

Tja, dan ga je even naar een onderdelenwinkel om een nieuwe te scoren. Het zijn ideale winkels voor een misdadiger want ze stellen geen lastige vragen in de trant van ‘hoe is dát nou zo gekomen’, waarbij je uit moet leggen wat je hebt misdaan.

Stofzuigerdealers doen dat wel omdat ze bang zijn op een schadeclaim en zich vóóraf al proberen in te dekken door je om een verklaring te vragen. Ik hoefde dus niet uit te leggen dat ik hem had vermoord.

Vijf euro verder liep ik de Boliestraat in toen ik mijzelf in de spiegeling van de ruiten van een gesloten kledingwinkel zag. Ik stopte en keek naar mijzelf. Het zag er allemaal wat over-fors uit maar ik had het vermoeden dat de ruit wat bolde. Zoals je vroeger in het circus zag. Lachspiegels. Tegenwoordig mag dat niet meer omdat het de te dikke medemens niet aan het lachen maakt maar juist aan het huilen.

Ik schoof een beetje met mijn hand door mijn haar, nam een “en profile” houding aan en kwam tot de conclusie dat de slijtage best nog wel meeviel. Ja, het was allemaal niet meer zoals veertig jaar geleden, maar dat hoeft ook niet. Zolang mijn echtgenote alleen maar zeurde over een stofzuigerslang, viel het allemaal best nog mee.

Terwijl ik zo stond te kijken kwam er iemand naast me staan. Het was zo’n type met een baard en van die achterover gekamde haren. Nou ja, gekamd, laten we zeggen geplakt. Mijn echtgenote noemt dat een hipster. Ik een sukkel.

‘Ziet er niet meer uit hè’, zei hij.
‘O ?, vind u dat ?’, zei ik na een korte slik-stilte.
‘Ja, zo jammer, het lijkt zelfs wel wat op een gezwel’.
Ik wreef instinctief over mijn buik. Gezwel ? Hoezo een gezwel.
‘Wat dat betreft zag het er vroeger beter uit’, lachte hij.
Vroeger ? Ik kende die vent helemaal niet. Toen ik in mijn betere jaren verkeerde had hij net zijn eerste zwemles achter de rug. Als zaadcel.
‘Een echte magneet voor vrouwen’, ging hij onverstoorbaar verder.

Nou, dat klopte dan weer wel, bedacht ik mij. Ik keek nog een keer in de spiegelruit en ontdekte een vlekje, maar dat was waarschijnlijk een vogelpoep.

‘Ja, dat je uiteindelijk op zo’n manier moet aftakelen. Zo jammer’.
Ik voelde nu iets van irritatie en boosheid opkomen en maakte mij klaar voor het begaan van een tweede misdaad die dag.

‘Laten we maar hopen dat hij weer snel wordt verhuurd’. Hij keek nog een keer in spiegelruit en legde voorzichtig een haar op zijn plek. Toen krabte hij in zijn hipstersik knikte een keer en liep toen weg.

Opgelucht slaakte ik een diepe zucht en wierp ik een laatste spiegelblik. “Een magneet voor vrouwen”. Het bleef toch hangen. Fluitend begon ik aan de laatste fase van mijn taakstrafje.

Bart

Copyright Brompot januari 2017.

Powered by WPeMatico