Klagen

‘Morgen buurman, wat een lekker weer hè?’, merkte de Annie van drie huizen verder op.’

‘Ja, we mogen niet mopperen, Annie’, vond ik.

‘Nee, laten we dat dan ook maar niet doen. Er wordt tegenwoordig al genoeg gemopperd.’

‘O? Is dat zo?’

‘Ja, meer dan vroeger. Tegenwoordig mopperen ze overal over.’

‘O, dat is mij niet opgevallen.’

‘O nee? Nou mij wel hoor. Klagen en mopperen.’

Ze keek wat zuur.

‘O? Klagen ook nog?’, vroeg ik.

‘Ja, dat kunnen ze tegenwoordig ook goed. Vraag maar aan mijn Jan.’

‘Klaagt jouw Jan? En jullie zijn nog wel zo gelukkig getrouwd!’

‘Ik heb een hekel aan klagen, Bart. Er wordt tegenwoordig veel te veel geklaagd. En vaak om niks.’

‘Goh, ik leef blijkbaar onder een steen. Ik hoor nooit iets’, lachte ik.

‘Heb jij gisteren die vent van hierachter niet gehoord dan?’, vroeg ze.

‘Gisteren was het zondag, Annie.’

‘Klopt. Die vent zingt in het kerkkoor en elke zondagochtend trekt hij zijn stembanden uit de stalling om ze op te pompen.’

‘Dat zal. Met zachte banden kom je niet ver in een kerkkoor’, lachte ik.

‘Maar om een lang verhaal kort te maken: Mijn Jan heeft er nu iets van gezegd.’

‘En toen begon die vent te klagen?’, vroeg ik.

‘Ja, en dat sloeg nergens op.’

‘Nee, dat denk ik ook niet. Maar vertel!’, nodigde ik haar uit.

‘Of Jan voortaan vóór de zaterdagavondklus de gordijnen wil sluiten. Het haalt hem uit zijn concentratie en gaat er vals van zingen.’

Bart