De Yeti

Ze kwamen aan in een Skoda. Zo’n vierkante bak van het model Yeti. Een leuk autootje waar je volgens de optimistische folder lekker in kunt zitten en die  daarnaast ook nog over een enorme ruime laadbak beschikt. “Ideaal” om mee te gaan kamperen.

Nu kan ik mij vanuit mijn sprookjestijd herinneren dat een Yeti iets met een verschrikkelijke sneeuwman te maken heeft en dat zou met zo’n Skoda best eens kunnen kloppen.

Nu gaat deze column gelukkig niet over auto’s. Tenminste niet anders dan dat het setje met zo’n Yeti binnen kwam rollen op onze camping.

Ik had het na het standaard uitstapritueel meteen in de gaten: het werd allemaal een beetje voorzichtig aftasten. Ze kenden elkaar vast nog niet zo lang en naar mijn idee had een ieder zo zijn eigen spullen in de vast nog broze relatie ingebracht. Zoiets voel ik altijd aan en meestal heb ik het wel goed.

Hij had een klapstoel ingebracht. Zij ongetwijfeld “haar” Yeti, met daarachter vastgeknoopt “haar” caravannetje en toen ze uiteindelijk het spul op de plek hadden staan, ging het achterklepje open en kwam “haar” hond tevoorschijn.

Je kon duidelijk zien dat het dampende bakbeest van haar was want hij jumpte eruit, duwde haar omver, sprong er met vier poten bovenop en gaf het vrouwtje een ongekende likbeurt. En dan gegarneerd met van die lange drellen stinkend slijm

‘Die hoef je voorlopig niet meer te kussen, knul’, concludeerde ik zacht.

Hij stond er een beetje beteuterd bij te kijken en wist even niet goed wat te doen. O ja, proberen vriendjes te worden.

Hij naderderde Pluto uiterst voorzichtig en probeerde hem te aaien. Helaas, het bakbeest draaide zijn vervaarlijke kop in zijn richting, liet zijn tanden zien en gromde zwaar. ‘Opzouten jij, indringer, het is mijn vrouwtje. Daar blijf jij vanaf’.

Ik vond het allemaal best vermakelijk en vroeg me af hoe dat die komende nachten zou moeten gaan. In bed bedoel ik. Hij op het matje vóór het bed, zij erin met Pluto. En hij had zich ongetwijfeld nog zó voorgenomen om de vakantieweken goed te besteden. Flink te investeren in de liefde want gelet op zijn wat bleke bekkie, en de enorme zorgwallen onder zijn ogen was hij daar behoorlijk aan toe.

‘Floor, af nu’, klonk het commando. Floor was nog niet helemaal klaar.

De nieuwe vriend deed nu ook een duit in het zakje. ‘Kom Floor, luisteren naar het vrouwtje’, riep hij met een overdreven vriendelijke stem.
Floor keek hem aan. ‘Bemoei je met je eigen zaken, sukkel, ik bepaal zelf wel wanneer ik loslaat’.

Vriend deinsde angstvallig iets terug.

‘Floor, nu is het genoeg. AFFFFF, LOSSSS, AFFFF…

Floor haalde nog één keer aan, gaf haar een laatse lik, sprong er toen af en ging hijgend naast haar liggen.
Ze kwam nu lachend overeind en aaide hem nog een keer over zijn kop. ‘Floor is lief hè, ja braaf, braaf zo’.

‘Ja hè Floor, braaf hoor’, probeerde hij opnieuw. Je moet nu eenmaal investeren in een relatie.

Floor had zo zijn eigen opvatting over investeren. Hij gromde tegen blaffen aan.

‘Dit komt niet goed’, fluisterde ik mijn echtgenote in het oor.
‘Jawel hoor’, lachte ze.

Toen we die avond in onze caravan op bed lagen, hoorde ik gestommel bij de buren. Er ging een caravandeur open, en weer dicht, een Yetideur open en weer dicht, opnieuw een caravandeur open en weer dicht.

‘Floor ligt bij de verschrikkelijke sneeuwman’, grapte mijn echtgenote.
‘Party-time voor de buurman’, lachte ik terug.

Toen ik de volgende ochtend vroeg aan een bakkie pleur voor de caravan zat, hoorde ik gestommel in de Yeti. De hond had het vast warm want ik zag zo snel geen raam geopend en de binnenzijde van de ruiten waren flink beslagen.

Toch sneu, zo’n hond in zo’n auto, vond ik.

Plotseling echter klapte de achterdeur open en verschenen er twee blote benen die hun oorsprong ergens in een gestreepte onderbroek vonden.

Nadat ze op het gras waren geland en op stevigheid getest, verscheen het bovenste gedeelte.

De Yeti. Hij keek me aan met een soort van opperste wanhoop. 

‘Floor ?’, vroeg ik.

Hij knikte.
Verdrietig.

Bart

Copyright brompot, juni 2017

Powered by WPeMatico