Ontdekkingstocht

‘Goh, ik zie iets aan u’, zei ze.
‘O? ik hoop dan wel op iets positiefs’, lachte hij.
‘Nieuwe bril? gebruind in de zon? Ach nee, ik zie het. Uw haar. Uw haar zit anders!’ Ze keek hem aan alsof ze verwachtte dat hij nu een prijzenkast open zou trekken en ze iets van de bovenste plank mocht pakken.
‘Ja, met die hitte hè. Dat lange haar broeit. Vandaar maar eens een poosje kort. Eh… Graag tien postzegels van drieëntachtig cent.’
‘Dat kan.’ Ze bukte zich en pakte een rolletje uit een kastje onder de balie.
‘Mijn man heeft dat ook al eens gedaan. Maar hij heeft van dat springerige haar. Toen het klaar was stond het alle kanten op.’
‘Ja, dan heb je springerig haar’, beaamde hij. ‘Dat heb ik niet.’
‘Nee, dat kun je wel zien. Het staat u echt goed. Ik herkende u bijna niet.’ Ze keek enorm vrolijk.
‘Ik wil er graag een bonnetje bij’, zei hij.
‘Dat krijgt u bij de kassa. Heeft u het zelf gedaan? Of bij de kapper.’
‘Nee, mijn Truus heeft het scheerapparaat erop gezet.’
‘O, een tondeuse. Ja, als je weet hoe je met zo’n ding om moet gaan..’
‘Zo moeilijk is het niet hoor. Aantrappen en het gas erop. Vijf minuten werk.’
‘Ik doe het ook altijd bij mijn Karel’, bemoeide er zich een vrouw die achter hem stond mee.’
‘Ja, bij jouw man zit het ook altijd leuk’, vond de medewerkster.
‘Uw vrouw is wel een streepje haar vergeten’, vertrouwde ze Bert toe. Hij draaide zich om.
‘Nee, aan de achterkant. Zie jij het ook?’, vroeg ze aan de medewerkster. Die zette haar leesbril af.
‘Ja, hier bedoel je.’ Ze keken nu samen naar het omstreden plukje haar.
‘Inderdaad. Jouw Truus moet nog even aan de bak’, lachte de medewerkster.
‘Oké, ik zal het haar zeggen’, zei hij.
‘Heb jij een schaar achter de balie, Annie?’
‘Jawel.’ Ze pakte een schaar.
‘Draait u zich maar even om, dan knip ik het eraf. Dat is zo simpel.’
‘Is dat wel wat?’, protesteerde hij niet overtuigend. Moet dat niet…’ voordat hij het door had, hield ze het plukje lachend in haar hand.
‘Dat is een heel ander gezicht, vind je niet, Annie?’
‘Ja, dat rare plukje is weg. Prima zo.’ Bert voelde met zijn hand over het getroffen gebied maar kon geen onregelmatigheid vaststellen.
‘U mag even afrekenen’, zei de medewerkster en liep naar de kassa.
‘Hoeveel?’
‘Acht euro dertig.’ Hij rekende af, dankte de knipster en verliet het pand.

‘Goh, ik zie iets aan je’, zei Truus toen hij wat later door de kamer paradeerde.
‘Lieve schat, dat lijkt me onmogelijk. Maar ik sluit tegenwoordig niets meer uit’

Bart

Powered by WPeMatico