Hutje op de hei

Vorige week stond onze hond op zijn gemak tegen een eik te urineren. Terwijl ik stond te wachten viel mijn oog op een geprint A4-tje. Het bleek de aankondiging van het feit dat ene Harry vijftig ging worden.

Hij hing in een plastic mapje wat met een punaise aan de eik was bevestigd. Harry was vanwege zweterige condens wat vlekkerig geworden en dus moest ik eerst even goed kijken.

Ik kende deze Harry niet. Dat kwam mede doordat het een foto betrof uit de periode dat Harry waarschijnlijk nog achter zijn pik aansjouwde en ik inmiddels was getrouwd.

Ik schatte ruwweg een jaartje of dertig geleden.

Hoe dan ook: deze Harry organiseerde voor komend weekend een feestje en middels deze poster werd de buurt van dit heuglijke feit op de hoogte gebracht.

Nu hebben we de laatste jaren wel wat ervaring opgedaan als het gaat om dit soort aankondigingen. Het betekent per definitie overlast.

Zo hing er een paar weken geleden ene Bianca aan de boom. Ook vijftig geworden. Bianca kende ik dan wel. Het betrof een ordinaire op-geblondeerde muts met slechts één hersencel. En laat de gebruikte punaise nu net die ene cel hebben geraakt.

Het Bianca feest begon toen al op zaterdagmiddag. De organisatie had een geluidsinstallatie ingevlogen die op Pink-pop niet had misstaan. En daar was een karaoke-installatie aan vast gestekkerd. Bianca testte het ding persoonlijk.

Het was erg. Heel erg. Los van het enorme kabaal klonk het ongelofelijk vals. Ze leek op de rattenvangster van Hamelen. En ik was de rat. Binnen de drie minuten stond ik bij haar aan de schutting in een poging de bron te dempen.

Ze was op dat moment gestegen tot aan de nok van haar dak en stond klaar om eruit te gaan. Maar nadat ik eerst wat aandachttrekkende bewegingen met mijn arm had gemaakt en daarna mijn middelvinger in de strijd had geworden verstomde het geluid.

En dan ontstaat er een volgend probleem want hoe ga je zo’n lekke ééncellige uitleggen dat ze overlast veroorzaakt en bovendien de kalk van het plafond krast…

‘Kan het misschien wat minder hard ?’, vroeg ik beleefd.
‘Wat moet je ?’, vroeg ze. Er trilde blijkbaar nog een restje valse noten na op haar trommelvlies.
‘Kan het wat minder hard ?’, herhaalde ik.
‘O, is het weer zover ? Hebben we weer ergens last van ?’. Ze stond met haar handen strijdvaardig in haar zij.

‘Volgens mij kan het flink zachter, en dan klinkt het ook wat minder vals’, probeerde ik positief.

Deze Bianca had veel aan boord, beschikte over een bijgeleverde vocabulaire, maar zowel van enig sociaal gevoel als zangtalent was geen sprake.

‘Je moet je niet zo aanstellen, ouwe zak, ga in een hutje op de hei wonen’, klonk haar advies.

Tja, een hutje op de hei. Ik zou haar nog kunnen proberen uit te leggen dat daar inmiddels negentig procent van de bevolking wel zou willen wonen maar dat was totaal zinloos.

Achteraf heb ik gehoord dat haar visite van pure ellende binnen is gaan zitten met de deur dicht en dat zij met haar zus, die toevallig ooit met hetzelfde sopje was overgoten, was blijven galmen.

Uiteraard blijft overlast niet alleen beperkt tot geluid. We hebben er ook één in de buurt die uit romantische sfeer-overwegingen een drietal vuurkorfjes in zijn tuin heeft geplaatst. Daar stookt hij afvalhout in. Bij voorkeur bij mooi weer en vooral bij aflandige wind. Bijzonder prettig als je als buurt zit te genieten van de ondergaande avondzon.

Ook van deze buren kwam het “hei” advies waarna ik behoefte voelde om met een enorme ventilator de stinkende rook terug te blazen…

Toen we op de Harrie-zaterdag zwaar lagen te slapen’, schrokken we wakker van een enorm zwaar vuurwerk. Ik blikte op de klok. Het was twaalf uur. Mijn vrouw gaapte een keer.

‘Wie is het vandaag ?, vroeg ze slaperig.

‘Harry, die eikel die in een condoom aan de plas-eik hangt’, mopperde ik.
‘Nou schat, volgens mij “hing” hij aan de eik. Zo te horen is hij er zojuist vanaf gedonderd’.

Bart

Copyright Brompot juli 2017.

Powered by WPeMatico