‘Er valt me iets op’, zei ik tegen mijn echtgenote. ‘Hiernaast staan toch van die Fransen ?’.
‘Zijn dat Fransen ?’, vroeg ze na enige tijd en met een afwezige stem. Ze las een libelle.
‘Ja, Fransen. Dat weet je toch ?. Daar hebben we het gisteravond nog over gehad’.
‘Geen idee’, ze haalde haar schouders op en las verder.
‘Ach ja, die hadden van die stinkende vis op de barbecue. Dat zei ik nog tegen je’.

Ze legde het blad met enige tegenzin op schoot en richtte zich op mij.

‘Bart, sorry, ik hou geen boekhouding bij van alle onzin die jij allemaal uitkraamt. Oké, Fransen. Prima. En wat is daar dan mee ?’.
‘Niks. Ga maar verder met lezen. Is niet interessant’. Ik wist dat de nieuwsgierigheid het nu ging winnen van de storingsirritatie.

‘Wat is daar dan mee ?’, herhaalde ze.

‘O, wil je het nu toch weten ?’. Ik wist dat het gesprek zo zou lopen.
‘Ze hebben maar twee washandjes’, zei ik zachtjes terwijl ik me een beetje in haar richting boog.
‘Wat zeg je ?’, ze hoorde het blijkbaar niet goed.
‘Ze hebben maar twee washandjes in gebruik’, zei ik nu iets harder.
‘Oké. En wat nu ?’, de irritatieknop werd weer wat open gedraaid.

‘Nou, dat is toch heel raar en heel onhygiënisch ?’, stelde ik vast.
‘Ja, en hebben ze inmiddels al zichtbare pukkels, exceem of andere niet nader te definiëren plekken ?’.
Ik haalde nu mijn schouders op. ‘Niet echt opgevallen, misschien moet ik iets beter kijken’.

‘Jij moet helemaal niet kijken. Die mensen leiden hun eigen leven. Laat ze. Mag ik nu weer verder met lezen, of heeft onze Sherlock nog meer geheime zaken ontdekt’.
‘Nou, het rare is dat ze met twee washandjes onder de arm gaan douchen’, voegde ik eraan toe. ‘Dat is een verwonderpunt, toch ?’.
‘Hoezo ?’.
‘Nou ja, wat moet je ermee’, vroeg ik mij af.
‘Wat dacht je van de onderkant en bovenkant ? Twee aparte gedeeltes. Héél hygiënisch dus’.

‘Laat maar’, zuchtte ik.

‘Oké’, zei ze en trok de libelle weer voor haar neus.

‘Ze hebben trouwens dezelfde kleur’, zei ik. ‘De washandjes. Die van boven en die van onder. Dezelfde kleur. Zwart’.

De libelle zakte nu door een enorme ruk.

‘Moet ik het je nu ook nog uitleggen ? Ze hebben dezelfde kleur zodat ze zich niet kunt vergissen. Heel slim die Fransen’. De libelle rukte weer omhoog.

Ik moest deze slimheid nog even laten bezinken.

Bart

Copyright Brompot juni 2017

Powered by WPeMatico

Share

Related Post

Leave a comment

Close
Please support the site
By clicking any of these buttons you help our site to get better