Laarzen

Ik zat heerlijk in het zonnetje op een terrasje op het Simonsplein aan een glaasje wijn, toen ik haar langs zag lopen. Nou ja, lopen, het was nèt iets sneller dan lopen en nèt niet snel genoeg om het als rennen te betitelen. Laat ik het zo zeggen: ze had een stevige haast.

Nou vallen mij dit soort mens-verplaatsingen normaal gesproken niet echt op. Er lopen zoveel mensen door de stad, dat ik het gewoon niet kan bijhouden zonder gek te worden.

Maar goed: deze vrouw viel wel in mijn oog. Misschien wel omdat ik inmiddels twee rode wijntjes achter de kiezen had en ik het idee kreeg dat het kleurenpallet wat door elkaar begon te lopen. Dat ik het verkeerd zag. Niet omdat ik dronken was, dat zeker niet. Nee, het had met een combinatie van factoren te maken. En die combinatie, waar alcohol zeker onderdeel van uitmaakte, maakte dat ik wat loslippiger werd en misschien over zaken begon te praten waar je het normaal gesproken niet over hebt.

‘Wat een mooie vrouw en wat een oerlelijke laarzen.’ Ik zei het tegen mijn echtgenote die aan een kopje thee naast mij zat.
‘Wie bedoel je?’
‘Die vrouw daar, ja je bent al te laat want ze is al voorbij. Daar, met die witte jas en daaronder van die lila knielaarzen.’
Ze haalde haar schouders op. ‘Ik kan het niet goed zien. Tja die laarzen, wel apart.’
‘Mens mens mens, hoe kun je daarin lopen. En weet je, het is een keurig uitziende vrouw. Misschien wel één die als CEO een groot concern leidt.’
‘Droom jij even lekker verder. Zo’n hotemetoot gaat vast niet boodschappen doen in de Doetinchemse binnenstad.’
‘Dat weet je maar nooit’, zei ik.

‘Toch kan ik er met de kop niet bij. Hoe kun je er in Godsnaam zo bijlopen.’

‘Ben je dronken of zo?’, vroeg ze. ‘Je hebt al twee wijntjes achter de kiezen.’
‘Hoezo nou weer dronken.’
‘Omdat je zo blijft doorzeuren over de laarzen van een vrouw die allang voorbij is en nog belangrijker: die je helemaal niet kent.’
‘Ze loopt straal voor gek, dat wil ik alleen maar even zeggen.’

‘Jij moet eens leren Bart, dat je niet overal een mening over hoeft te ventileren. Als iedereen eerst met jou moet overleggen over wat ie mag aantrekken, dan lopen we allemaal in een saaie spijkerbroek met een versleten T-shirt.’
‘Onzin, ik heb best wel smaak.’
‘Ja, dat kan ik zien. Wijntje nummer drie?’, vroeg ze. Toen: ‘Schat, al loopt ze in haar blote kont. Wat maakt mij dat nou uit.’ Ze hing het zakje in het glas.
‘Nou, als dat zo was, dan had je waarschijnlijk je handen voor mijn ogen gehouden.’

‘Zag u die vrouw ook voorbij lopen?’, vroeg ik aan een man naast mij.
‘Wie?’, vroeg hij.
‘Die vrouw, die met die witte jas met van die oerlelijke lila knielaarzen daaronder.’
‘Nee, die heb ik niet gezien. Waar is ze dan?’, vroeg hij nieuwsgierig.
‘Ze is al weg’, zei mijn echtgenote die zich iets naar voren boog.
‘Nou, dan heb ik haar blijkbaar niet gezien.’
‘Dan heeft u echt wat gemist’, zei ik.
‘Nou, dat denk ik niet. Het maakt mij niks uit wat mensen aantrekken.’

‘Hoor Bart, hier spreekt een verstandig iemand.’

Ik nam nog een slokje wijn. “Een verstandig iemand”. Ik keek hem nog een keer aan.
‘Ach ja, er zijn belangrijker zaken om je druk over te maken, nietwaar?’
‘Zoals?’, vroeg ik.
Op dat moment schoof er een dame het terras op.
‘Wat het allemaal moet kosten’, zei hij. ‘Dag schat, geslaagd?’
‘Jazeker’. Ze zette een aantal volle tassen op een lege stoel en nam plaats tegenover haar man.

‘We hadden net een discussie over wat acceptabel is voor een vrouw om aan te trekken’, zei hij.
‘O, en hoezo dan?’, vroeg ze.
‘Mijn man zag een vrouw lopen met lila knielaarzen. En dat vond ie idioot’, zei mijn echtgenote. Ze wees naar mij. Ik trok een glimlach.

De vrouw bukte zich en haalde een doos uit een tas. Het deksel ging eraf. Toen ik mijn kleurenpaletje eindelijk een beetje scherp had, zat het deksel er weer op en waren de ohhhs en de ahhhs al weggeëbd.

Ik heb besloten om in gezelschap nooit meer een mening te ventileren over lila en zeer zeker niet over appelgroene suède knielaarzen.