Een onenigheidje

‘Je hebt me indertijd alleen maar gekozen vanwege mijn tieten’. Ze drukte ter ondersteuning van haar statement met een nijdige beweging haar borsten hoog. Het vuur spoot uit haar ogen, ze was pisnijdig. Hij stond er een beetje met zijn handen in zijn zakken bij en schudde zijn grijze kop. Nee, niet alleen dáárom, bedacht hij zich, maar het was wel het eerste wat indertijd bij hem in het oog was gesprongen.

Ze hadden eigenlijk maar een klein onenigheidje. Zoals je dat wel eens kunt hebben. Het ging over niks en maar was door wat grappig bedoelde opmerkingen die verkeerd waren uitgepakt, inmiddels uitgegroeid tot een behoorlijke brand.

‘Waarom zeg je nu niks?’, ratelde ze door.
‘Alles wat ik nu nog kan zeggen, gaat verkeerd vallen. Dus zeg ik maar niks’.
‘Zie je wel, ik heb gelijk. Het ging je puur om mijn lijf en van enige liefde was dus geen sprake’.
‘Schatje, je weet dat je nu een enorme onzin uit loopt te kramen. Natuurlijk had je een Goddelijk lijf en natuurlijk viel ik daar voor. Maar als je je toen zo had gedragen zoals je nu doet, dan was het nooit wat geworden’.

‘Hoezo niet?’, gilde ze.
‘Omdat ik geen zin zou hebben mijn leven te delen met een hysterisch wijf. Ook al had een setje gouden borsten’.
‘Dus jij vindt mij een hysterisch wijf?’
‘Ja, nu even wel ja’.
‘Ik bén helemaal niet hysterisch. Ik ben alleen boos. Op jou’, benadrukte ze extra.
‘En ik heb níks verkeerds gedaan’, zei hij.
‘Hoezo niks verkeerds gedaan. Alléén maar !’.

‘Waarom heb je mij indertijd eigenlijk gekozen?’, vroeg hij.
‘Waarom denk je?’ Hij haalde zijn schouders op. ‘Geen idee’.
‘Omdat je er aantrekkelijk uitzag en toen ik je goed leerde kennen je mijn prins op het witte paard bleek te zijn’.
‘Dus ook eerst vanwege mijn uiterlijk, mijn gespierde lijf, mijn blonde haar, mijn uitstraling, noem maar op. Daar viel jij dus op’.
‘Ja, is dat zo raar dan?’, vroeg ze.
‘Ja, dat is raar. Je verwijt mij nog geen tien seconden geleden dat ik je alleen maar vanwege je tieten heb gekozen’.
‘Dat heb ik helemaal niet gezegd’, riep ze.
‘Dat heb je wel’.
‘Maar zo bedoel ik het helemaal niet’.
‘Wat bedoel je dan?’.
‘Ik mis gewoon een beetje persoonlijke aandacht. Snap dat dan’.

Hij haalde zijn schouders op. Het laatste couplet was inmiddels uitgezongen en het refrein ingezet. Zo ging dat altijd. Ze zou zich nu gaan beklagen over de kinderen, haar ouders, haar werk, en het feit dat ze onvoldoende steun kreeg. Van hem.

‘Weet je Arnold, van de kinderen hoor je ook niks. Net zoals van mijn ouders. Als ze je nodig hebben dan staan ze vóóraan in de rij. Maar verder helemaal niks. Zelfs op mijn werk krijg ik weinig gehoor voor de problemen. En van jou krijg ik al jaren geen steun meer. Je ziet me niet eens meer staan. Ja, die tieten, daar gaat hem om. Als ik optel hoe vaak je het daar over hebt’.

‘Ik ga mijn nagels knippen’, zei hij en verliet hoofdschuddend de arena.

Toen ze ’s avonds in bed lagen en het leven weer op gang leek te zijn gekomen draaide hij zich in haar richting en drukte nog wat speels op haar borsten. ‘En toch zijn ze nog steeds prachtig’, lachtte hij terwijl hij zijn hoofd ondersteunde met zijn arm. Ze gaf hem een flinke tik over zijn vingers.

‘Je bent een schoft, Arnold van Zanten’. Ze knipte het donker aan, draaide zich in zijn richting om en na een diepe zucht werden de vredesfeesten luidruchtig ingezet

Bart

Copyright Brompot augustus 2017

Powered by WPeMatico