De hoortest

De laatste tijd kreeg ik vanuit de huiskamer met enige regelmaat het signaal dat ik mijn gehoor eens moest laten testen. Het aantal keren dat een vraag moest worden herhaald stak boven het landelijk gemiddelde uit en dat viel op. Sterker nog: het begon de nodige irritatie op te wekken.

Nu steek ik op een bepaalde manier in elkaar en ga ik vrijwel meteen op zoek naar de oorzaak. Ik vond er twee.

Ten eerste ontdekte ik dat mijn echtgenote te zacht praatte en oorzaak twee: een groot aantal aangeroerde onderwerpen vond ik dermate oninteressant dat mijn gehoor vanuit een soort van zelf-lerende ontwikkeling automatisch standje “Oost-Indisch” inschakelde.

Toen ik afgelopen week echter werd gewezen op het irritante geluid van een verkering-zoekende krekel, bleef er nog maar één mogelijkheid over: de lieve vrede bewaren en mij op korte termijn onderwerpen aan een gehoortest.

Op naar de onbekende planeet van de audiciens.

‘Goede morgen mevrouw en meneer. Wat kan ik voor u betekenen?’
‘Wat zegt u?’, vroeg ik.
We waren geland bij een audicien oftewel een winkelketen voor hoorapparaten.
‘Ja, die kennen we’, lachte de medewerkster.

‘Ik wil graag een gehoortest. Kan dat?’

Het kon wél, maar ik moest even wachten. Er werd nét een kwartel getest op doofheid en dat liep nog even aan.

‘Duurt een kwartiertje’, zei ze vriendelijk. ‘Maar daar staat een koffiezetapparaat. Gaat dat lukken?’

Ja, dat ging vast wel lukken. Alhoewel, ik stond voor een Jura koffiezetter ter waarde van vijf hoorapparaten inclusief tien jaar batterijen. Er blijkt nog voldoende handel te zitten in ouderdomskwalen. Ik zei het tegen mijn echtgenote.

‘Mag wat kosten.’ Ze keek me aan.
‘Je houdt je gemak, Bart. Ik wil dat je je serieus laat testen.’

Met het overheerlijk luxe kopje koffie in de hand nam ik plaats op een leren bank en nam de nieuwe ervaring van een hoorwinkel in mij op.

Aan de muur een groot televisie-scherm met de bekende reclamefilm die je bij de “commerciëlen” ongeveer zes keer per uur over het scherm ziet huppelen. Een oudere man en een enorme blije muts die hem een nieuw apparaat had aangeluld. En natuurlijk helemaal gratis want zorgverzekerend nederland betaalt de rekening.

Ik moest nog even denken aan het mopje “hoe verkoop je een dove een hond” en moest lachen.

‘Wat lach je?’
‘Weet je hoe je een dove een gehoorapparaat verkoopt?’
Ze schudde haar hoofd. Ik plaatste mijn mond tegen haar oor.

‘WIL JE EEN GEHOORAPPARAAT KOPEN?’, schreeuwde ik in de schelp.
‘Wat flauw.’

Op dat moment ging de deur van het onderzoeklokaaltje open en mocht ik plaatsnemen. Nadat ik mijn hele hebben en houwen in de computer had laten zetten begon het verhaal. Wat ik in ieder geval ontdekte was dat een audicien geen hoorapparaten verkoopt maar doet aan het revalideren van je gehoor. Heel bijzonder.

Vijf minuten later zat ik in een hokje wat veel weg had van de tijdmachine van professor Barabas uit Suske en Wiske. Koptelefoon op en een dingetje in mijn hand met een knopje. Als ik een toontje zou horen, dan moest ik op het knopje duwen. Het deed geen zeer.

Na diverse drukjes werd ik vrijgelaten en keerde terug in deze eeuw. Ze keek me prettig aan. Meestal voorspelt zoiets niet veel goeds en ik bereidde me geestelijk voor op het slechte nieuws.

‘Uw gehoor is nog prima meneer’, zei ze. ‘De hoge tonen worden wat minder, maar verder geen probleem.’ Ze draaide de monitor in mijn richting en ik ontdekte wat lijntjes in een grafiekje.

‘Kunt u hem uitprinten?’,vroeg ik.
‘Jazeker.’

Even later verlieten we, gewapend met het papiertje, de winkel.

Toen we die avond voor de TV hingen, mijn echtgenote mij een vraag stelde en mijn systeem op Oost-Indisch schakelde, keek ze me geïrriteerd aan.

Ik beperkte me tot het wijzen naar het printje aan de koelkast.

Aan mijn gehoor mankeert helemaal niets.

Bart

Copyright Brompot augustus 2017

Powered by WPeMatico