De topman

‘Ik vraag mij altijd af wat ermee wordt bedoeld. Met het woord topman. Is dat nou een man-aan-de-top van bijvoorbeeld een bedrijf of is dat een topman omdat hij in vergelijking met anderen de afwas beter doet. Ik heb hier altijd moeite mee.’

‘Wat bedoel je ?’, vroeg mijn echtgenote.
‘Hoe zou jij mij typeren als ik je vertel dat ik een topman ben?’
Ze keek me aan met een blik van “wat heb je nou weer uitgedacht”.

‘Hoe bedoel je dat nou precies?’
Ik herhaalde mijn vraag.

‘Wil je soms een kopje koffie?’, vroeg ze.
‘Ik bedoel het serieus. Ik lees namelijk iets in de krant over de topman van Alliander. Dat is dat bedrijf waar wij elke maand een rekening van krijgen.’

‘We krijgen wel meer rekeningen.’

‘Ik bedoel dat bedrijf wat iets met energietransport doet. Van die hoge masten waarvan ze in de omgeving net nieuwe hebben neergezet.’
Ik maakte met mijn arm wat ondersteunende bewegingen. Ze haalde haar schouders op.
‘Ik snap het nog steeds niet, maar dat is wel vaker met jou. Koffie?’

‘Ja graag. Ik lees net in de krant dat de topman van Alliander vijf ton meekrijgt omdat anderen niet meer met hem willen werken.’
‘O, ik had op het nieuws begrepen dat hij wegging omdat hij de baan te zwaar vond en aan iets anders toe was’, zei ze.
‘Dat klopt’, zei ik. ‘Hij had een jaartje vrij en zijn besluit stond eigenlijk al vast.’

‘En waarom is het nu anders?’

‘Hij was vergeten de kleine lettertjes in zijn contract te lezen. Als hij namelijk zelf ontslag zou nemen, dan zou hij inderdaad een andere uitdaging moeten zoeken: wekelijks met een tasje naar de voedselbank.’

‘Ja, dat is natuurlijk niet handig. Niet echt een topman-actie’, vond ze.

‘Nee, en dus is hij gaan lezen en blijkbaar stond in zijn contract dat hij vijf ton mee zou krijgen als hij ontslagen zou worden. En dan heb je als topman het voordeel dat je dat heel gemakkelijk voor elkaar krijgt. Je regelt een dinertje op kosten van de zaak en schop flink stennis in de hut. Vervolgens wil niemand meer met je samenwerken, iedereen dolblij dat je opzout en jij krijgt een bos bloemen in je hand en als toetje vijf ton op de bank.’

Ze dacht na. Dat kon ik zien.

‘Hoe zit dat eigenlijk bij ons?’, vroeg ze na een poosje.
‘Wat bedoel je?’
‘Staan er ook kleine lettertjes in ons trouwboekje?’
‘En wat zou je daar dan mee moeten?’

‘Nou ja, voor vijf ton…’

Bart

Copyright Brompot september 2017

Powered by WPeMatico