Het K-woord

‘Zal ik straks ook nog even langs uw wenkbrauwen lopen?’, vroeg de kapster. Ik moest lachen.
‘Ja graag, maar wel voorzichtig. En als je er dan toch loopt, knip ze dan gelijk maar bij.’
‘Dat kan niet’, lachte zij nu op háár beurt. ‘Ik kan niet toveren.’
Ik moest nu weer lachen en zo pingpongden we heen en weer.

‘En u bent aan het genieten van uw pensioen?’, vroeg ze op enig moment.

Ik vroeg mij af hoe ze dat zo wist. Ik had er niks over gezegd en ik kon me niet voorstellen dat ze mijn knipbeurt van maart nog kon herinneren. Alhoewel, het zou kunnen dat ik een onwisbare indruk had achtergelaten. Volgens mijn echtgenote doe ik dat soms wel. En bewust. Omdat ik me dan volgens zeggen erger aan zaken en er meteen op inhak. En met een dermate enthousiasme dat er een niet weg te plamuren brandmerk achterblijft.

Ik zat me suf te prakkezeren wat dat geweest zou kunnen zijn. Het zal wel over het weer zijn gegaan. Of misschien wel over een stompzinnige uitspraak dan wel voorstel die men binnen het kappersgilde wel eens bezigd. Zoals over de kleur van mijn haar. Dat is grijs, bij wit af en dan valt er soms het K-woord. Kleuren. Zwart schijnt dan volgens het gilde goed te passen.

Ik ken dat kleuren. Ooit moest ik voor het optreden als figurant in een kindervakantiekamp mijn haar kleuren. Ruim honderd kinderen waren toen getuige van mijn verplichte kleurwisseling waarmee de boze geest die in mij school, verjaagd moest worden waarna ik weer “normaal” door het leven zou kunnen. Ik had nog expleciet gevraagd om een uitwasbare spoeling. En dat was geen probleem. Ik koos voor iets van bruin waarmee het verschil ten opzichte van mijn grijze haar heel duidelijk zou uitpakken.

Toen het keurtje erin zat en ik na een droogkapbeurt in de spiegel keek, bleek ik alles behalve bruin te zijn. Het was knal-lila geworden. Iedereen vond het leuk en de kinderen waren blij voor mij dat ik weer “normaal” was geworden. Ik ben zelfs ten einde raad nog bij de bouwmarkt geweest voor een chemisch goedje om mijn originele kleur weer terug te krijgen. Maar helaas. Er bleef maar één optie over: kaal scheren.

Ik bleef nadenken maar kon me geen moment herinneren dat ik mijn pensioen met haar had besproken. Ik besloot het te vragen.

‘Kunnen jullie dat ruiken?’, vroeg ik met een lach.
‘Wat bedoelt u?’
‘Nou ja, je vroeg net of ik van mijn pensioen aan het genieten was. En dan vraag ik mij af hoe je daar zo bijkomt.’
‘Ervaring’, zei ze. Ze hield haar schaar en kam boven mijn hoofd even stil en keek me via de spiegel aan. Ze lachte. Ze had wel leuke kuiltjes vond ik. Dat hebben sommige vrouwen als ze lachen. Staat altijd zo grappig.

‘Ervaring. Oké, maar er moet wel iets van een prikkel zijn geweest dat je daar in één keer aan moest denken.’
Ze knikte en ging verder met haar restauratiewerk. ‘Mensen zoals u komen vaak op dit soort tijdstippen. Omdat ze alle tijd van de wereld hebben. Vandaar.’
‘Je bedoelt op dinsdagochtend om elf uur.’
‘Ja, zoiets, of op woensdag, donderdag, maar dan wel rond dit tijdstip.’

‘O, dat heb je slim bedacht. Maar mensen die in de WW lopen kunnen ook rond dit tijdstip komen.’
‘Dat klopt, maar er komt in uw geval nóg een element bij kijken.’ Ze stopte opnieuw. Ze verwachtte vast mijn vervolgvraag.
‘Welk element?’ Ze ging weer verder. ‘Grijze haren’, lachte ze terwijl ze een plukje hoog hield.

‘Daar heb ik eigenlijk geen goed tegenargument voor. Behalve dat er ook grijze WW-ers in de stad zijn gesignaleerd. Maar je hebt het in mijn geval wel goed. Ik ben inderdaad met pensioen.’

Ze keek triomfantelijk.

Het werd nu stil. Alleen het tikken van de schaar verveelde de stilte.

‘Ik kan trouwens wel iets aan dat ene element doen’, zei ze na een poosje.
‘Welk?’, vroeg ik.
‘Dat van de grijze haren.’

Ik keek haar via de spiegel aan. Haar kuiltjes vulden zich met een blossig rood.

‘Misschien tijd voor een kleurtje ?’, hoorde ik haar in de verte voorstellen.
Ik heb niet meer gereageerd.

Het K-woord was gevallen. De bom stond op ontploffen.

Powered by WPeMatico