‘Ik begin trek te krijgen’, zei ik. We liepen op mijn initiatief door de Ernumse binnenstad te winkelen en mijn maag begon wat onrustig te worden.
‘Ik lust ook wel wat’, merkte mijn echtgenote op. ‘Maar wat’.
‘Ik lust ook wel wat’, merkte mijn echtgenote op. ‘Maar wat’.
Ik haalde mijn schouders op. ‘Een broodje of zoiets.’
‘Prima, bij de Hema?’, stelde ze voor.
‘Bij de Hema? Ik ga niet naar de Hema’, zei ik.
‘O, nou, daar hebben ze best lekkere broodjes hoor.’
‘Prima, bij de Hema?’, stelde ze voor.
‘Bij de Hema? Ik ga niet naar de Hema’, zei ik.
‘O, nou, daar hebben ze best lekkere broodjes hoor.’
‘Lieve schat, bij de Hema hebben ze vette rookworst wat tussen een klèf broodje wordt geprutst waarna er een kwak mosterd overheen gaat. Op het moment dat je hem in je kwakert duwt, stroomt de mosterd eruit en komt negen van de tien keer op je kleren terecht.’
‘Dat is echt gezwam Bart, ze hebben ook andere broodjes.’
‘Dat is echt gezwam Bart, ze hebben ook andere broodjes.’
‘Ik ga niet naar de Hema’, besloot ik. Ik had vanwege mijn winkelinitiatief wel het één en ander aan krediet opgebouwd en dat gooide ik nu in de strijd.
‘Oké, dan geen Hema. Maar wat dan?’
‘Oké, dan geen Hema. Maar wat dan?’
Op dat moment liepen we langs een eettentje wat op een patatzaak leek.
‘Patatje?’, stelde ik voor.
‘Tja, in principe liever niet, maar ik ben snel over te halen hoor.’ Ze lachte.
‘Oké, als jij dan hier buiten op het bankje gaat zitten, dan haal ik wat te kanen. Alleen patat? Of ook een mét.’
‘Tja, doe dan maar zo fout mogelijk’, zei ze. ‘Trouwens, dit is een friet-atelier. Ik weet niet of je hier…’
‘Vast wel’, voorspelde ik.
‘Patatje?’, stelde ik voor.
‘Tja, in principe liever niet, maar ik ben snel over te halen hoor.’ Ze lachte.
‘Oké, als jij dan hier buiten op het bankje gaat zitten, dan haal ik wat te kanen. Alleen patat? Of ook een mét.’
‘Tja, doe dan maar zo fout mogelijk’, zei ze. ‘Trouwens, dit is een friet-atelier. Ik weet niet of je hier…’
‘Vast wel’, voorspelde ik.
Ik ging naar binnen en wilde plaats nemen achteraan een kort rijtje. Dat hoefde niet want ik was meteen aan de beurt. Alhoewel, aan de beurt… Degene die normaal achter de toonbank hoort te wonen, kwam erachter vandaan en ging bij me staan.
‘Zegt u het maar’, nodigde ze me uit.
‘Graag twee patat mét’, zei ik.
Ze glimlachte. ‘O, uh… bij ons gaat dat anders.’
‘Graag twee patat mét’, zei ik.
Ze glimlachte. ‘O, uh… bij ons gaat dat anders.’
Ach Jezus, dat had ik weer.
‘Kijk meneer, hier hangen de voorbeelden van samenstellingen van onze frites. Ze wees naar een plakaat aan de muur met daarop voorbeelden. Het ene bakje nog luxer opgemaakt dan het andere.
‘Ik ga het u uitleggen’, zei ze vriendelijk.
‘Ik ga het u uitleggen’, zei ze vriendelijk.
Het was een leuk en ongetwijfeld lief meisje wat je doorgaands niet snel in een patatzaak aantreft. Dat zijn meestal doorpakkers die vijf klanten tegelijk bedienen en niet van de uitleg zijn.
‘Ik wil geen uitleg, ik wil patat. Twee zakjes en mét maionaise. Kunt u dat leveren of niet.’ Ik klonk wat nors.
‘U wilt dus twee bakjes frites met mayonaise. Dan mag u als het klaar is, zelf twee soorten mayonaise kiezen die u langs de muur aantreft.’ Ze wees naar een rijtje mayonaise-kleurige tankjes met doseerknop die inderdaad langs de muur stonden. Ik zag ook een tankje met curry, maar dat was niet de bedoeling, daar moest extra voor worden betaald.
‘U wilt dus twee bakjes frites met mayonaise. Dan mag u als het klaar is, zelf twee soorten mayonaise kiezen die u langs de muur aantreft.’ Ze wees naar een rijtje mayonaise-kleurige tankjes met doseerknop die inderdaad langs de muur stonden. Ik zag ook een tankje met curry, maar dat was niet de bedoeling, daar moest extra voor worden betaald.
‘Dat was het, meneer?’, vroeg ze nog steeds vriendelijk. Ik knikte.
‘Dat is dan tien euro.’
‘Wacht even, tien euro? Ik hoef er maar twee, geen vijf.’
Ze glimlachte. ‘Tien euro, meneer. Pinnen?’
‘Dat is dan tien euro.’
‘Wacht even, tien euro? Ik hoef er maar twee, geen vijf.’
Ze glimlachte. ‘Tien euro, meneer. Pinnen?’
Schoorvoetend betaalde ik en wilde naar achteren stappen.
‘Ik wil alleen nog even uw naam.’
‘Oooo, daarom is het zo duur. Vergissing. Ik eet het hier op, u hoeft het niet bij mij thuis te bezorgen.’
Opnieuw de glimlach. ‘Nee hoor, dat snap ik. Maar als het klaar is, kan ik uw naam omroepen, en dan weet u dat u het hier kunt afhalen.’
Ik weigerde mijn naam te noemen.
‘Je mag het voor dat tientje ook wel even komen brengen hoor’, zei ik chagerijnig.
Opnieuw de glimlach. ‘Nee hoor, dat snap ik. Maar als het klaar is, kan ik uw naam omroepen, en dan weet u dat u het hier kunt afhalen.’
Ik weigerde mijn naam te noemen.
‘Je mag het voor dat tientje ook wel even komen brengen hoor’, zei ik chagerijnig.
Tien minuten later was het kunstwerk klaar en mocht ik zelf de mayonaise erop prutten. Met vier klodders liep ik naar buiten en konden we aanschuiven.
‘Tjonge jonge, wat is dat spul hard’, mopperde mijn vrouw.
‘Ja, dat vind ik ook. Je hebt verdorie een pikhouweel nodig om erdoor te komen.’
‘Ja, dat vind ik ook. Je hebt verdorie een pikhouweel nodig om erdoor te komen.’
Na vijf moeizame happen had mijn prothese er genoeg van en weigerde op zijn plek te blijven zitten.
‘Die van jou ook?’, vroeg ik terwijl ik naar de tegenover het atellier aanwezige vuilnisbak wees.
‘Die van jou ook?’, vroeg ik terwijl ik naar de tegenover het atellier aanwezige vuilnisbak wees.
‘Ik snap het wel: ze hadden al ernorme moeite met een simpel “patatje mét”.
Hun specialiteit ligt meer op het terrein van “frites de kliko”. Met een sierlijke boog gooide ik het in de bak.
Hun specialiteit ligt meer op het terrein van “frites de kliko”. Met een sierlijke boog gooide ik het in de bak.
‘Ik heb nog steeds trek’, klaagde ze en liep vervolgens terug de Rijnstraat in.
Ik had het vermoeden dat ik over vijf minuten met een sappige Hemaworst zou rondlopen.
Ik kon haast niet meer wachten.
Powered by WPeMatico
Leave a comment
Je moet inloggen om een reactie te kunnen plaatsen.