Ik reed op dat moment met ongeveer honderdtwintig op de klok in een vrachtwagen de Posbank af toen ik haar langs de kant hoorde roepen. ‘Zeg, wordt je nog een keer wakker?’ Ik schrok me rot, probeerde nog een haarspeldbocht te nemen maar vloog de bocht uit en knalde vol tegen een honderdjarige eik.’ Wat ben je in Godsnaam aan het doen?’, vroeg ze. Ze hielp me overeind.
‘Ik weet het niet. Ik geloof dat ik uit de bocht vloog.’
‘Wil je er over praten?’
‘Nee, doe maar koffie.’
Ik had het gevoel dat er ook nog een honderd kilo eikels uit de getroffen Posbank-boom op mijn hoofd vielen. Ik zat er naar mijn idee ook wat wereldvreemd bij: een dikke opgeblazen slaaptong en een zoemende mug in mijn hoofd die op zoek was naar de uitgang. Op de achtergrond klonk de televisie.
‘Mag die zachter?’, vroeg ik. ‘De TV bedoel ik.’
‘Ik zit hier naar te kijken’, riep ze vanuit de keuken.
‘Kijken is anders dan horen.’ Ik graaide de afstandsbediening van tafel en zette hem zachter.
‘Wat doe je nou?’ De keuken protesteerde.
‘Ja, die kloteherrie, ik ben net wakker.’ Ik voelde een opkomende hoofdpijn.
‘Kom op Bart, ik heb een uur naar jouw gesnurk moeten luisteren, nu pas je je maar een beetje aan mij aan.’ Ze zette de koffie op tafel en plofte op de bank tegenover mij en zette de TV weer harder.
Ik keerde nu langzaam terug op aarde. De mug leek overleden en het stopje was blijkbaar uit mijn tong geschoten en liep vervolgens sissend leeg.
‘Waar kijk je naar?’, informeerde ik.
‘Naar binnensteBuiten’, zei ze.
‘Pardon?’
‘Naar het programma binnensteBuiten. Kun je een beetje zachter praten? ik zit het te volgen.’
‘Dat meen je niet’, zei ik. Ik vind het programma altijd het absolute toppunt van Hollandse truttigheid.
‘Op één heb je Matthijs. De wereld draait door.’ Ik zei het omdat ik fan ben. Ze schudde haar hoofd. Ze had duidelijk de regie over de afstandsbediening en er bleef niets anders over dan mee te kijken. 
‘En je houdt je commentaar voor je’, waarschuwde ze.
Tja en dan doe je dat. Omdat je in gemeenschap bent getrouwd en elkaar in goede en slechte tijden hoort te gedogen.
‘Ik zie nooit verschil’, zei ik na een tijdje. Ik kon het gewoon niet laten een kantlijnopmerking te plaatsen. Op het scherm zag ik namelijk één van de vaste programmafossielen, dat oervervelende en zeurderige Belgische mannetje met dat oervervelende stompzinnige petje uit een oerlelijke eend stappen. 
‘Bart, alsjeblieft. Dat doe ik toch ook niet als je naar “de wereld draait door” zit te kijken?’
Mijn tong siste de laatste lucht. In gedachten zag ik een dampend waterkonijn op mijn bord liggen. Gebrouwen naar het recept van deze Belgische allochtoon. 
‘Ik vind het gewoon een irritant mannetje. Ik krijg jeuk van die vent.’
‘Zou die vrachtwagen er nog staan waarmee je de Posbank probeerde af te rijden?’ Ze vroeg het zonder mij aan te kijken.
‘Hoezo?’
‘Ik zou zeggen, stap in en probeer voorzichtig het laatste stuk naar beneden te rijden. Tegen die tijd dat je beneden bent is dit programma afgelopen en kun je op één vaststellen dat de wereld gewoon door is gedraaid.’

Powered by WPeMatico

Share

Related Post

Leave a comment

Close
Please support the site
By clicking any of these buttons you help our site to get better