De profielschets

‘Wilt u een hapje proberen?’, vroeg ze toen ze mij in het vizier kreeg. Ik liep op dat moment met hoge snelheid door een plaatselijke groothandel recht op mijn doel af: de afdeling met verpakkingsmateriaal. Ik moest namelijk wat envelloppen zien te scoren voor mijn verhalenbundel die eerdaags verstuurd moest worden.

Ik verdenk deze bakkende ronselaars overigens dat ze gewapend met een profielschetsje de zwakkelingen uit de maatschappij plukken en dan bewust aanspreken. Ik weet dan niet goed hoe zo’n profielschets eruit zou moeten zien, maar er wordt in mijn richting wel mee gescoord: Ik ben zwak. Nou ja, zwak, laat ik het zo zeggen: ik laat mij graag verleiden door de doordringende geur die dit soort stalletjes verspreiden.

Ik hield mijn pas in want ik twijfelde toch een beetje. Doorlopen zou enorm sterk zijn maar vervolgens is er niemand die mij uit de meningte plukt omdat ik in de profielschets van de sterken pas en mij verrast met een proefsessie armpje drukken of zoiets. Dus het was alleen goed voor mijn eigen ego. Verder niet. Ik vond dat enorm teleurstellend.

Ik kwam nu tot een totale stilstand en keek toch ietwat nieuwsgierig naar het stalletje. Ik ontdekte op het plankje voor de dame een aantal met rode vloeistof gevulde flesjes die mij stuk voor stuk lachend aankeken. Ik ontdekte ook een aziatisch tekstje en ik kreeg het idee dat het hier om iets van een oosterse curry ging. Ik was verkocht.

Met twee stappen stond ik bij haar en kwam ze met een plastic bakje achter het stalletje vandaan gehuppeld. Op het bakje lag een stukje vlees, gedrenkt in een paar drupjes rode vloeistof wat ongetwijfeld uit het flesje was geknepen. Ze had er als handvat een bolprikkertje ingeduwd. Ze hield het me voor.

‘U mag een stukje proeven hoor’, zei ze met zo’n typische verkoopstem. ‘Het is een oosterse curry maar dan gemaakt van speciale pepers. Caloriearm.’  Ik meende dat ze naar mijn buik keek. Ongetwijfeld trok ze de conclusie dat de profielschets op het kaartje achter het stalletje klopte. Hier viel wat te verdienen.

‘Het is deze week in de aanbieding’, zei ze terwijl ze met haar vinger naar een bordje wees waar de prijzen van dit product stonden genoteerd. Ik las iets over de tweede gratis en keek rond of ik niet zo’n klotehamster zag rondlopen met een camera op zijn kop. ‘U mag een stukje nemen hoor.’ Ze schoof het schaaltje nog iets verder in mijn richting.

‘Wat voor een vlees zit eronder?’, informeerde ik. Ze haalde haar schouders op. Ik geloof iets van een burger. Ik weet het niet eens precies. Deze curry kun je namenlijk bij alle soorten van vlees gebruiken.’
‘Ook bij een gebraden hamster?’ Ik lachte.
‘Gebraden hamster?’ Ze keek verbaasd.
‘Laat maar, mag ik bedanken?’ Ik voelde me met het hamsterbeeld voor ogen, opeens heel sterk.
‘Maar het smaakt echt heerlijk hoor.’ Ze klonk overtuigend.
‘Nee, ik moet aan mijn calorieën denken.’ Ik glimlachte en trok mij, zei het met enige moeite, uit de geurwolk vol verleiding terug.
Ze keek me teleurgesteld na.

Toen ik wat later zonder koopsucces richting uitgang liep, passeerde ik opnieuw een stalletje.
‘Wilt u een een overheerlijke en stokoude whiskey proberen?’ Hier stond de verkoper al vóór het stalletje.
Ik trapte meteen op de noodrem en pakte zonder één seconde twijfel het voorgehouden glaasje aan.
Ik paste blijkbaar feilloos in zijn profielschets: een sterk uitziende kerel van een jaartje of zestig met een ijzeren discipline.

Ik heb het idee dat hij het op afstand van mijn ietwat roodgeaderde neus heeft kunnen aflezen.

Powered by WPeMatico