Over een oude koe

Ik kwam hem tegen op de markt. Mijn oude schoolvriend Harry. Ik meende dat hij Jansen heette maar dat bleek niet juist. Hij was van Timmermans. Toen ik het er met mijn echtgenote over had wist ze te melden dat het een normaal verschijnsel is. Dat je jarenlang denkt dat iemand Jan heet, en achteraf een Piet blijkt te zijn.

Maar goed, we besloten een keer bij elkaar op de koffie te gaan en om de oude koe maar meteen bij de horens te vatten werd er een afspraak gemaakt.

Het was op een zondagmiddag dat hij met vrouw en kind verscheen. Een nog jong kind stelde ik vast maar dat werd al snel verklaard. Harry was inmiddels bezig met een derde leg. De eerste leg had een tweeling opgeleverd, de tweede leg een drietal kinderen bestaande uit twee jongens en een “meid” zoals hij het uitlegde. De derde en voorlopig laatste leg bracht een manneke voort wat nu onze salontafel aan het slopen was. Harry vond kinderen wel grappig, zei hij. Volgens mij vond hij dat ook van vrouwen.

‘Jij nog steeds met je eerste liefje?’, vroeg hij nadat de geloofsbrieven waren uitgewisseld en de koffie had plaatsgemaakt voor een alcoholische verfrissing.

‘Ja, nog steeds’, zei ik. Mijn echtgenote greep nu in.
‘Nou ja, “nog steeds” heeft iets van “binnenkort kun je je koffers pakken” en dat is natuurlijk onzin.’

‘Inderdaad Bart, dat klinkt niet erg hoopgevend’, zei de vrouw van Harry. Ze heette Liesbeth, was een jaartje of vijfendertig, en als ik haar moest typeren dan kwam ik al snel uit op een “Multatuli-trut”. Zo’n alto type waarvan het leven in het teken stond van “fairtrade”.Tenminste, zolang bles het kon trekken want dat soort types gaat uiteindelijk ook voor eigen portemonnee.

Ik merkte het al aan de vraag of ze koffie wilde en ze meteen vroeg wat voor een koffie we dan wel schonken. Wij legden uit dat het bonen betroffen die in een italiaans apparaat tot poeder werd gemalen waar vervolgens door het apparaat onder hoge druk water doorheen werd geperst. Ze had slechts een glimlach laten zien en “opteerde” toch liever een kopje thee. Maar dan wel groene thee.

Harry bleek het wel aardig te hebben gemaakt in het zakenleven. Hij was directeur van zijn eigen kledingbedrijf en had filialen over de hele wereld.

Hij sprak honderd uit over zijn leven en over zijn grootse succes.
‘Uiteindelijk was de MULO natuurlijk wel leuk voor een simpele basis, maar we hebben daar natuurlijk niks geleerd.’

‘Nou ja’, zei ik. ‘We hebben wel examen gedaan in een vakje of tien, en dat is toch heel wat meer dan ze tegenwoordig presteren.’

‘Wat is er van jou terecht gekomen Bart?’ Ik dacht dat hij het nooit zou vragen.
‘Nou, ik ben met mijn MULO best nog wel een eind gekomen’, zei ik. ‘Uiteindelijk ben ik wel manager geworden van een grote productieafdeling met een kleine tweehonderd medewerkers.’

‘O, leuk. Wij starten volgende maand een nieuw filiaal in Moskou’, zei hij. ‘En dat is heel interessant want daar ligt voor ons een enorme markt, nietwaar schat?’ Hij betrok mama Fairtrade er nu ook bij.

‘Ja, een hele grote markt’, beaamde ze.
‘En wat heb jij gedaan?’, vroeg Liesbeth vervolgens aan mijn echtgenote.
‘Ik heb het huishouden gedaan en mijn twee jongens opgevoed.’
‘O, ja, dat kan ook hè ?’
‘Ja, dat kan ook.’ Ik zag aan de gezichtsuitdrukking van mijn echtgenote dat ze wel klaar was met deze Liesbeth.

Het knulletje begon nu te huilen. Net op tijd. Het was een mooi aanknopingspunt om het bezoek te beeindigen. ‘Onze kleine man moet een slaapje doen, hè Prins.’

‘Ja, dat denk ik ook’, zei mijn echtgenote. ‘Zijn ogen rollen hem in zijn bolletje.’

Toen we in de gang stonden trok Harry nog even zijn visitekaartje. ‘Bel weer eens een keertje’, zei hij. ‘En kom dan gezellig een hele dag.’

Toen namen we afscheid en liepen ze naar hun auto.

‘Kom dan gezellig een hele dag’, echoode ik.

Ik denk zelf dat er geen ontmoeting meer gaat plaatsvinden. De oude koe gooi ik terug in de sloot die ik daarna persoonlijk ga dempen. Met een dikke laag van gewapend beton.

Bart

Powered by WPeMatico