Hij komt dit jaar bij ons op visite: Sinterklaas en zijn personeel. Ik hou het met opzet stil om te voorkomen dat we hier Dokkumse toestanden krijgen inclusief een wegblokkade. Daar zitten wij niet op te wachten. En zeker kleinkinderen niet die nu al behoorlijk opgefokt zijn. Mocht er zich al een demonstrant op de stoep wagen, dan moet deze voor zijn leven vrezen. En dan niet vanuit de fysieke invalshoek, maar puur vanuit gedrag. Zet deze kinderen op vol vermogen één minuut bij zo’n demonstrant en hij loopt gillend naar huis. Overigens geldt dat niet alleen voor de tegenpartij…. Ook de Sint heeft daar soms last van.

Ooit vond de familie dat ik wel eens geschikt zou kunnen zijn voor het ambt van sinterklaas. ‘Je hebt je postuur helemaal mee’, werd er enthousiast geroepen. Nou, lekker hoor. Dikke buik, kromme rug en een afgeleefde kop. ‘Alsof je ervoor bent gemaakt.’ Ik hoor het ze nog roepen. Op de vraag of ik wel de aangewezen persoon was om gevoelige gesprekjes met kinderen te voeren, kwam een simpel antwoord. ‘Flinke neut erin en het lukt ook jou.’

Tja, toen ik uiteindelijk vol veren was gestoken, ging ik overstag en werd ik ingelijfd. Ik ging met mijn twee zeer ervaren knechten visites rijden. Ofschoon al de nodige jaartjes geleden, bleek het respect voor de Sint toen al volledig verdwenen. Er werd flink aan de stoelpoten van het bevoegde gezag gezaagd. Nou ja, gezaagd, zeg maar geknaagd want bij de eerste de beste familie waar ik mij meldde ging het al mis. Ze hadden twee van die keffende kuttelikkertjes in huis die enthousiast aan mijn enkels begonnen te knabbelen. Toen ik ze vriendelijk lachend een rotschop wilde geven, schoot mijn mantel los en stond ik in mijn hemd. Weg gezag. Weg Sint.

Bij één van de volgende gezinnen was het geloof in mij, voorzover ik dat zelf al niet gedurende de avond had verloren, volledig verdwenen. Een tweetal bengels van een jaartje of tien, waarvan de vader en moeder nog heilig geloofden in de opvoedkundige en corrigerende kracht van de Sint, namen een loopje met mij. Ik had het idee in de beklaagdenbank te zitten waar ik werd blootgesteld aan een kruisverhoor. Waar of de nieuwe spelcomputer was verstopt. En graag een beetje snel opheldering want de heren wilden aan de gang. Ik meende nog iets van een “oude zak” op te vangen. De ouders lagen behalve krom van de alcohol ook nog in een onnatuurlijke houding van het lachen.

Tijdens het laatste bezoekje werd het mij al snel duidelijk dat de familie onderling ruzie had en de Sint naar verwachting vrede kwam stichten. Er werd mij bij binnenkomst een boekje met gedichten in de handen gedrukt met het verzoek vooral het tweede gedichtje hardop voor te lezen. Het ging over ome Jan, een zoutwatermatroos die stevig naast de pot had gepist en nu via de Sint anoniem op zijn nummer moest worden gezet. Bij regel twee had ik hem door. Je wil niet weten wat je allemaal kunt rijmen op “nut”. Of ome Jan blij was met de opblaaspop die in het doosje zat kon ik niet pijlen. Het gedichtje klopte in ieder geval wel: “tegen verveling in de hut, schenkt Sint je een rubberen trut”. Er waren overigens geen kinderen aanwezig bij dit “familiediner”. Die vierden Sinterklaas bij de voetbalclub.

Ofschoon ik direct na dit bezoekje ben gestopt, ben ik nog altijd begaan met zijn lot. Ook voor het aanstaande bezoek. Ik heb dan ook de nodige maatregelen genomen. Hij stalt zijn auto bij aankomst meteen in de garage en gaat de deur op slot. Hij wordt vervolgens onder begeleiding in zijn stoel gezet, er gaat een hek omheen, de gedichtjes worden eerst gescreend, gedurende zijn aanwezigheid geldt er een drooglegging en een demonstratieverbod.

Tot slot wil ik van hem een Verklaring Onbesproken Gedrag en van de Pieten een echtheidscertificaat.

Ik laat niets aan het toeval over.

Bart

Powered by WPeMatico

Share

Related Post

Leave a comment

Close
Please support the site
By clicking any of these buttons you help our site to get better